The Burden of Reflecting - Saetia

Lost gray pictures of my past stain greener pastures of my future

Remembrance and recognition forces me to reconsider

I am seeking to regress and recreating what I’ve found a new beginning torn away

I’m spiraling spiraling down

Empty hands on the ends of these reaching arms need the touch of something real

Year by year we separate further

We are forgetting how to feel

For at the end of this long rope I hang in wait of fading echoes

Uncertainty haunts my everything

I look into tomorrow and I see nothing…

So tell me how it feels to be me

I’ve lost so much I cannot recall my identity

I would die for yesterday not caring where I need to go

Reshape relationships back into what I used to know

Tomorrow is so far and I no longer want to find a replacement

For all these pictures that are lost in my mind

Verloren grijze foto's van mijn verleden kleuren groenere weiden van mijn toekomst

Herdenking en herkenning dwingen me tot heroverweging

Ik probeer terug te vallen en te herscheppen wat ik heb gevonden, een nieuw begin dat is weggerukt

Ik draai spiraalsgewijs naar beneden

Lege handen aan de uiteinden van deze reikende armen hebben iets echts nodig

Jaar na jaar scheiden we verder

We vergeten hoe we ons moeten voelen

Want aan het einde van dit lange touw hang ik in afwachting van vervagende echo's

Onzekerheid spookt door mijn alles

Ik kijk naar morgen en ik zie niets...

Dus vertel me hoe het voelt om mij te zijn

Ik ben zoveel kwijt dat ik mijn identiteit niet meer kan herinneren

Ik zou sterven voor gisteren, het maakt me niet uit waar ik heen moet

Geef relaties weer wat ik vroeger kende

Morgen is zo ver en ik wil geen vervanger meer vinden

Voor al deze foto's die in mijn gedachten zijn verdwenen