Postlapsaria - Saetia

Petals blown from closed hands, by quiet breath

Reason defines us, beauty carries us, recognition makes us

Every thread well placed, every aperture leaks

Dream of the coming on, fail to realize

We cannot carry that which we cannot acquire

Oh we have lost what we longed for

The feeling in my arms, my embrace

That which you have dropped

This canon is complete

We need this

Touch me deeply as you once had

And I will not soon forget it

We speak in riddles to deny the past

To love the present, to prepare the future

Beyond that which we have more of

I have seen an old glimmer

It’s starry eyes for empty skies, I tell you

I shudder so hard to find

An embrace so hard to maintain

I sweat pictures, words

Hours of days gone

Once buried

And the corpses now warm to the touch (to the touch)

(warm) (to the touch)

I am the horizon

I have dreamt of my eyes tracing rings around this world

My arms are stretched to forever

My fingers shake with the fear of control

The fear I know you all know so well

We all lay claim to our destinies yet we all rise and fall with the current.

Bloemblaadjes geblazen uit gesloten handen, door een rustige adem

De rede definieert ons, schoonheid draagt ​​ons, herkenning maakt ons

Elke draad goed geplaatst, elke opening lekt

Droom van het komende, realiseer je niet

We kunnen niet dragen wat we niet kunnen verwerven

Oh, we zijn kwijt waar we naar verlangden

Het gevoel in mijn armen, mijn omhelzing

Dat wat je hebt laten vallen

Deze canon is compleet

We hebben dit nodig

Raak me diep aan zoals je ooit had

En ik zal het niet snel vergeten

We spreken in raadsels om het verleden te ontkennen

Om van het heden te houden, om de toekomst voor te bereiden

Buiten dat waar we meer van hebben

Ik heb een oude glimp gezien

Het zijn sterrenogen voor een lege lucht, zeg ik je

Ik huiver zo moeilijk te vinden

Een omhelzing die zo moeilijk te onderhouden is

Ik zweet foto's, woorden

Uren van dagen voorbij

eenmaal begraven

En de lijken zijn nu warm om aan te raken (aan te raken)

(warm) (aanraken)

Ik ben de horizon

Ik heb gedroomd dat mijn ogen ringen over deze wereld volgden

Mijn armen zijn voor altijd gestrekt

Mijn vingers trillen van angst voor controle

De angst waarvan ik weet dat jullie ze allemaal zo goed kennen

We maken allemaal aanspraak op ons lot, maar we stijgen en dalen allemaal met de stroom mee.