Scarecrow - Rupert Hine, David Maciver

Take a beanpole that has felt the seasons change

He’s known the wind against its face

And place it firmly on the softest ground

Throw around the pole a cloak of patterns curious

That catch the sun

And turn the eye away from what is true

Paint upon its face a smile

That never questions why

And crown it with a high hat made of straw

And when the evening creeps into your eyes

You leave it for the world to see

This sad reflection name it vanity

Hear the voices talking

Though their lips are barely moving

Yet their words are cutting quick

To find the softest ground

Twisting in their broken flight

To catch the dreams you cast aside

To bring them once again before your eyes

Raise the Scarecrow to their lips

That stiffen

And then turn away

To leave you thankful

Breathless if alone

And though you are too real to disappear

You sink again into your bones

And leave the Scarecrow to the World

Take a beanpole that has felt the seasons change

He’s known the wind against its face

And place it firmly on the softest ground

Throw around the pole a cloak of patterns curious

That catch the sun

And turn the eye away from what is true

In its hands you place your bitter tears

Its legs will be your broken dreams

Swaying from the gibbert of contempt

And when you seek for gentle words

You’ll find its shadow reappears

To shield you from

The tenderness of love

Neem een ​​bonenstaak die de seizoenen heeft gevoeld

Hij kent de wind tegen zijn gezicht

En plaats het stevig op de zachtste grond

Gooi rond de paal een mantel van patronen nieuwsgierig

Die de zon vangen

En wend het oog af van wat waar is

Verf op zijn gezicht een glimlach

Dat vraagt ​​nooit waarom

En kroon het met een hoge hoed gemaakt van stro

En als de avond in je ogen kruipt

Je laat het aan de wereld om het te zien

Deze trieste reflectie noemt het ijdelheid

Hoor de stemmen praten

Hoewel hun lippen nauwelijks bewegen

Maar hun woorden snijden snel

Om de zachtste grond te vinden

Draaien in hun gebroken vlucht

Om de dromen te vangen die je opzij hebt geschoven

Om ze nog eens voor je ogen te zien

Breng de Vogelverschrikker tot hun lippen

Dat verstijven

En draai dan weg

Om je dankbaar te verlaten

Ademloos als alleen

En hoewel je te echt bent om te verdwijnen

Je zakt weer weg in je botten

En laat de vogelverschrikker aan de wereld over

Neem een ​​bonenstaak die de seizoenen heeft gevoeld

Hij kent de wind tegen zijn gezicht

En plaats het stevig op de zachtste grond

Gooi rond de paal een mantel van patronen nieuwsgierig

Die de zon vangen

En wend het oog af van wat waar is

In zijn handen leg je je bittere tranen

Zijn benen zullen je gebroken dromen zijn

Wuivend van het gebrabbel van minachting

En als je zachte woorden zoekt

Je zult zien dat zijn schaduw weer verschijnt

Om u te beschermen tegen:

De tederheid van liefde