Máscara - Roberta Miranda

A vida lançada

Na boca da noite

Me trouxe você

Vem a madrugada

Eu fico calada

Só resta dizer

Cansei de colher

Flores mortas

Apanhar da vida

Só pra ver você

Amor, quero lhe encontrar

Para começar tudo outra vez

Nossa estrada é longa

Nossa vida é pouca

Unem-se as bocas

Num desejo louco

De se amar

Retire a sua máscara

Pare de sorrir

Ajude-me a chorar

Teu orgulho mata

E aos poucos vem consumindo

Com momentos lindos

Que estamos destruindo

Aí… pra sufocar o amor

Que eu tento calar

Meu corpo expande sobre delírios

Se for preciso eu me entregar

Het leven vrijgegeven

In de mond van de nacht

jij bracht mij

kom bij het ochtendgloren

ik blijf stil

Het blijft alleen om te zeggen

Ik ben moe van het oogsten

dode bloemen

uit het leven nemen

gewoon om je te zien

Liefs, ik wil je ontmoeten

Om helemaal opnieuw te beginnen

Onze weg is lang

ons leven is klein

monden verenigen

In een gek verlangen

Verliefd worden

Verwijder je masker

stop met lachen

help me huilen

je trots is dodelijk

En beetje bij beetje heeft het geconsumeerd

Met mooie momenten

die we aan het vernietigen zijn

Dan... om de liefde te onderdrukken

Dat ik probeer te zwijgen

Mijn lichaam zet uit bij waanvoorstellingen

Als ik zelf moet bezorgen