Colo Das Manhãs - Roberta Miranda

Vento forte na manhã calada

Estou só

Já não sou poeta para rimar

A minha dor

Água que reflete o sol

Secando minhas lágrimas

Sou pintor frustado

Dono de uma tela só

Vida, invade minha vida

Vem me acalentar

Dá-me tua mão amiga

Que é pra eu descansar

Vida, tira a poeira dos meus olhos

Dá-me o brilho das estrelas

No meu abandono

É preciso te ferir

Quero te amar inteiro

E depois deixar você partir

Quero a força de um guerreiro

Eu quero o colo das manhãs

Ah!

Meus Deus Adormecer

Pra depois pensar que é sonho

Vida, invade minha vida

Vem me acalentar

Sterke wind in de stille ochtend

ik ben alleen

Ik ben niet langer een dichter om te rijmen

mijn pijn

Water dat de zon weerkaatst

mijn tranen drogen

Ik ben een gefrustreerde schilder

Eigenaar van een enkel scherm

Leven, binnenval in mijn leven

Kom en koester me

geef me je helpende hand

Wat is voor mij om te rusten?

Leven, haal het stof uit mijn ogen

Geef me de glans van de sterren

In mijn verlatenheid

Het is nodig om je pijn te doen

Ik wil heel van je houden

En laat je dan gaan

Ik wil de kracht van een krijger

Ik wil mijn schoot in de ochtenden

Oh!

mijn god, val in slaap

Om later te denken dat het een droom is

Leven, binnenval in mijn leven

Kom en koester me