Afortunados - Ricardo Montaner

Afortunados los que nos

Abrimos paso en la tempestad

Partimos siempre de improviso

Buscando un refugio en el mar

Como nubes solitarias

Entre un sol caliente y un huracán

Caminando entre la gente

Buscamos complicidad

Quizás tú, quizás tú, sólo tú

Me digas que son verdad

Esta emoción que nos atrapa

Y no nos deja dormir

Yo necesito saber por qué…

Uh!

ah!

Late el corazón

Su martillar me ahoga… oh no!

Entre sueños que se esfuman veo pasar las horas

Uh!

ah!

Cómo late el corazón

Y no lo detendrá la noche

Uh!

ah!, es el único sonido

Que me acompañará, hasta el refugio en el mar

Gelukkig degenen die

We maken plaats in de storm

We beginnen altijd onverwachts

Op zoek naar een toevluchtsoord in de zee

als eenzame wolken

Tussen een hete zon en een orkaan

wandelen tussen de mensen

We zoeken medeplichtigheid

Misschien jij, misschien jij, alleen jij

zeg me dat ze waar zijn

Deze emotie die ons vangt

En het laat ons niet slapen

Ik moet weten waarom...

oeh!

oh!

slaat het hart

Zijn hameren verstikt me... oh nee!

Tussen dromen die verdwijnen zie ik de uren voorbij gaan

oeh!

oh!

hoe het hart klopt

En de nacht zal het niet stoppen

oeh!

Ah, het is het enige geluid

Dat zal me vergezellen, naar de schuilplaats in de zee