Приговоренный к молчанию - Откровения Дождя

На рунах судьбы снег чертил эпитафии,

И скорбящие лики одаривал сном.

Я нашел себя там, где находят страдания

Вовлеченный в мелодию тех похорон.

Я обрел и его, неприкаянно ставшего

Отголоском симфонии траурных месс

«С миром спи" — пропоют напоследок усопшему,

Горсть земли подарив, и наложат запрет.

Там где боль пронизала стужа,

Сопоставив с тоской только блажь.

Умирает, завет не нарушив,

Пригвожденный к молчанию страж.

В ленты скорби завернуты руки

И венками из слез лишь полны,

Оглушенный надрывом разлуки,

Он сшивает изломы судьбы.

Серебряный ветер нес проблеск потери,

И слова скоротечно терялись во лжи.

Вместе были, и вместе остались скорбеть…

Там где я изрекаю, там — в безмолвии ты.

Op de runen van het lot tekende de sneeuw grafschriften,

En begiftigde rouwende gezichten met slaap.

Ik vond mezelf waar lijden wordt gevonden

Betrokken bij de melodie van die begrafenis.

Ik vond hem ook, die rusteloos werd

Een echo van een symfonie van rouwmassa's

"Slaap in vrede" - ze zullen eindelijk zingen voor de overledene,

Een handvol aarde geven, en ze zullen een verbod opleggen.

Waar de pijn de kou doorboorde,

Vergelijken met melancholie is slechts een gril.

Sterft zonder het verbond te verbreken,

Een bewaker die tot zwijgen werd genageld.

Handen gewikkeld in linten van verdriet

En alleen vol tranenkransen,

Verdoofd door de angst van scheiding,

Hij naait de breuken van het lot aan elkaar.

De zilveren wind droeg een glimp van verlies

En de woorden gingen snel verloren in leugens.

Ze waren samen, en samen bleven ze om te rouwen ...

Waar ik spreek, daar ben jij in stilte.