Империя белого света - Откровения Дождя

Покидает любимое небо птица

С перебитым крылом нелепо кружа

Так знакомый нам мир остается далеким

И столь отстраненным навеки от нас

Теперь разум охвачен немыслимым страхом

В миг последний никто не будет со мной

Все, к чему я по жизни стремился

В одночасье становится горькой судьбой

Ты стоишь предо мной, мой незыблемый образ

От тебя ли теперь покаяния ждать?

Рассыпаешься в прах, я требовал многого

Забывая частицу добра отдать

Мои мысли подобны горным рекам

Что в бурлящих потоках теряют суть

Я смог бы ответить на все вопросы

Только время ушло и его не вернуть

Распростерлось бескрайнее поле

Монументом бесцельно прожитых лет

Зазеркалье, империя белого света

Я приму эту ложь, раз уж правды тут нет…

De vogel verlaat de geliefde lucht

Met een gebroken vleugel absurd cirkelend

Dus de wereld die we kennen blijft ver weg

En zo voor altijd van ons verwijderd

Nu wordt de geest gegrepen door ondenkbare angst

Op het laatste moment zal er niemand bij me zijn

Alles waar ik naar streef in mijn leven

Overnachting wordt een bitter lot

Je staat voor mij, mijn onwankelbare beeld

Verwachten we nu berouw van u?

Desintegreren in stof, ik eiste veel

Vergeten een deeltje goed te geven

Mijn gedachten zijn als bergrivieren

Wat in de ziedende stromen hun essentie verliest?

Ik zou alle vragen kunnen beantwoorden

Alleen de tijd is verstreken en het kan niet worden geretourneerd

Een eindeloze veldspreiding

Monument van doelloos geleefde jaren

Door het kijkglas, wit licht imperium

Ik zal deze leugen accepteren, aangezien er hier geen waarheid is...