Eduardo e Mônica - Renato Russo

Quem um dia irá dizer que existe razão

Nas coisas feitas pelo coração?

E quem irá dizer que não existe razão?

Eduardo abriu os olhos mas não quis se levantar

Ficou deitado e viu que horas eram

Enquanto Mônica tomava um conhaque

No outro canto da cidade, como eles disseram

Eduardo e Mônica um dia se encontraram sem querer

E conversaram muito mesmo pra tentar se conhecer

Um carinha do cursinho do Eduardo que disse

«Tem uma festa legal e a gente quer se divertir»

Festa estranha, com gente esquisita

«Eu não tô legal, não aguento mais birita»

E a Mônica riu e quis saber um pouco mais

Sobre o boyzinho que tentava impressionar

E o Eduardo, meio tonto, só pensava em ir pra casa

«É quase duas, eu vou me ferrar»

Eduardo e Mônica trocaram telefone

Depois telefonaram e decidiram se encontrar

O Eduardo sugeriu uma lanchonete

Mas a Mônica queria ver o filme do Godard

Se encontraram então no parque da cidade

A Mônica de moto e o Eduardo de camelo

O Eduardo achou estranho e melhor não comentar

Mas a menina tinha tinta no cabelo

Eduardo e Mônica eram nada parecidos

Ela era de Leão e ele tinha dezesseis

Ela fazia Medicina e falava alemão

E ele ainda nas aulinhas de inglês

Ela gostava do Bandeira e do Bauhaus

De Van Gogh e dos Mutantes

Do Caetano e de Rimbaud

E o Eduardo gostava de novela

E jogava futebol-de-botão com seu avô

Ela falava coisas sobre o Planalto Central

Também magia e meditação

E o Eduardo ainda tava no esquema

«Escola, cinema, clube, televisão»

E, mesmo com tudo diferente

Veio mesmo, de repente

Uma vontade de se ver

E os dois se encontravam todo dia

E a vontade crescia

Como tinha de ser

Eduardo e Mônica fizeram natação, fotografia

Teatro e artesanato e foram viajar

A Mônica explicava pro Eduardo

Coisas sobre o céu, a terra, a água e o ar

Ele aprendeu a beber, deixou o cabelo crescer

E decidiu trabalhar

E ela se formou no mesmo mês

Que ele passou no vestibular

E os dois comemoraram juntos

E também brigaram juntos, muitas vezes depois

E todo mundo diz que ele completa ela e vice-versa

Que nem feijão com arroz

Construíram uma casa uns dois anos atrás

Mais ou menos quando os gêmeos vieram

Batalharam grana e seguraram legal

A barra mais pesada que tiveram

Eduardo e Mônica voltaram pra Brasília

E a nossa amizade dá saudade no verão

Só que nessas férias não vão viajar

Porque o filhinho do Eduardo

Tá de recuperação, ah-ha!

E quem um dia irá dizer que existe razão

Nas coisas feitas pelo coração?

E quem irá dizer que não existe razão?

Wie zal op een dag zeggen dat er reden is?

In de dingen die door het hart worden gedaan?

En wie zegt dat er geen reden is?

Eduardo opende zijn ogen maar wilde niet opstaan

Hij ging liggen en keek hoe laat het was

Terwijl Mônica een cognac dronk

In de andere hoek van de stad, zoals ze zeiden

Eduardo en Mônica ontmoetten elkaar op een dag bij toeval

En ze praatten veel om elkaar beter te leren kennen

Een man van Eduardo's cursus die zei:

«Er is een cool feest en we willen plezier hebben»

Raar feest, met rare mensen

"Ik ben niet cool, ik kan er niet meer tegen"

En Monica lachte en wilde wat meer weten

Over de kleine jongen die indruk probeerde te maken

En Eduardo, een beetje duizelig, dacht er net aan om naar huis te gaan

"Het is bijna twee uur, ik maak mezelf kapot"

Eduardo en Monica hebben telefoon uitgewisseld

Toen belden ze en besloten om af te spreken

 Eduardo stelde een snackbar voor

Maar Monica wilde de Godard-film zien

Toen ontmoetten ze elkaar in het stadspark

Mônica demoto en Eduardo de camelo

 Eduardo vond het vreemd en beter om geen commentaar te geven

Maar het meisje had verf in haar haar

Eduardo en Monica leken in niets op elkaar

Ze was van Leo en hij was zestien

Ze studeerde geneeskunde en sprak Duits

En hij zit nog steeds in de Engelse les

Ze hield van Bandeira en Bauhaus

Door Van Gogh en de mutanten

Van Caetano en van Rimbaud

En Eduardo hield van soapseries

En speelde buttonvoetbal met zijn grootvader

Ze zei dingen over het Centrale Plateau

Ook magie en meditatie

En Eduardo zat nog steeds in het schema

«School, bioscoop, club, televisie»

En zelfs met alles anders

Het kwam echt, ineens

Een verlangen om te zien

En de twee ontmoetten elkaar elke dag

En de wil groeide

Hoe het moest

Eduardo en Mônica hebben gezwommen, gefotografeerd

Theater en knutselen en op reis gaan

Monica legde uit aan Eduardo

Dingen over de lucht, de aarde, het water en de lucht

Hij leerde drinken, zijn haar laten groeien

En besloot te werken

En ze studeerde in dezelfde maand af

Dat hij geslaagd is voor het toelatingsexamen

En de twee vierden het samen

En ze vochten ook samen, vele malen later

En iedereen zegt dat hij haar afmaakt en vice versa

Zoals bonen en rijst

Ze hebben een paar jaar geleden een huis gebouwd

Over toen de tweeling kwam

Ze vochten voor geld en ze hielden het koel

De zwaarste bar die ze hadden?

Eduardo en Monica keerden terug naar Brasilia

En onze vriendschap wordt gemist in de zomer

Alleen op deze vakantie reizen ze niet

Omdat Eduardo's zoontje

Het is aan het herstellen, ah-ha!

En wie zal op een dag zeggen dat er reden is?

In de dingen die door het hart worden gedaan?

En wie zegt dat er geen reden is?