Vertigen - Recoil

Aquell matí em vaig llevar

No recordo on ni tan sols el temps que fa

I tot havia canviat Però jo no ho sabia encara

I mÃ(c)s m’haguÃ(c)s valgut no saber-ho mai

El meu món era petit però suficient abans

Deixà de ser-ho La meva vida un cel particular nul

La incertesa dolç a soledat;

mÃ(c)s tard cau soterrat

Previsibilitat maleïda asfixiant aïllament

Mai res no m’havia fet tanta falta

Ni la sang que per les venes em corre

No necessitava amb la mateixa urgència

Mentre el dolor creixia de sobte

Aquell soroll estrepitós insuportable

Cridant plorant vaig córrer

Era incapaç de sentir els meus crits

De segur esgarrifosos

De sobte l’abisme s’obrí sota els meus peus

Morir volia Recuperar el meu cau

La meva estimada soledat

Els meus llimbs la meva preuada illa

I vaig caure Queia

Sentient me cada vegada mÃ(c)s prop d’aquell horror

Del meu propi dolor

Del mÃ(c)s terrorífic despertar dels meus sentits

Tot just acabat de descobrir

Ja no recordo quan va ser que vaig despertar

Aquell fatídic matí aleshores Salvador

No recordo quan fa que estic caient que caic

Veient la fi mÃ(c)s propera

Cada vegada però amb la incertesa

De si mai arribarÃ

Ara el dolor sembla no tenir límits

El dolor i la por són tot el que sento

Tinc por de caure per sempre

Ik werd die ochtend wakker

Ik weet niet eens meer waar zelfs het weer is

En alles was veranderd, maar ik wist het nog niet

En ik wou dat ik het nooit had geweten

Mijn wereld was klein maar oud genoeg

Mijn leven hield op een null private sky te zijn

Onzekerheid maakt eenzaamheid zoet;

later valt het onder de grond

Verdomde voorspelbaarheid verstikkende isolatie

Ik heb nog nooit iets gemist

Zelfs niet het bloed dat door mijn aderen stroomt

Hij had het niet met dezelfde urgentie nodig

Toen de pijn plotseling groeide

Dat ondraaglijke brullende geluid

Schreeuwend en huilend rende ik

Ik kon mijn geschreeuw niet horen

Zeker griezelig

Plots ging de afgrond onder mijn voeten open

Ik wilde sterven Mijn hol herstellen

Mijn lieve eenzaamheid

Mijn voorgeborcht, mijn dierbare eiland

En ik viel Queia

Gevoel dat we emotioneel 'geen benzine meer hebben'

Van mijn eigen pijn

Van het meest angstaanjagende ontwaken van mijn zintuigen

net ontdekt

Ik weet niet meer wanneer ik wakker werd

Die noodlottige ochtend dan Salvador

Ik kan me niet herinneren wanneer het me laat vallen, ik val

Het einde zien is nabij

Maar altijd met onzekerheid

Als het nooit komt

Nu lijkt de pijn geen grenzen te hebben

Pijn en angst is alles wat ik voel

Ik ben bang om voor altijd te vallen