Баллада о Белке и Журавле - Разные Люди

Телефонный сигнал стремится на юг,

Северный ветер, больничный уют,

Шесть, семь, два, ноль и сорок пять

Он набирает опять и опять.

А в городе том тоскует она,

Она так красива и молода,

Она разделила его боль и печаль,

Она прекрасна в том, что ей себя не жаль.

Она встретит новогоднюю ночь одна,

Она выпьет вина, но не станет пьяна,

Но в сущности ей на это плевать,

Пока, пока он будет стоять…

Он не умеет писать изысканных песен,

Ненавидит себя, когда слаб и невесел,

И больше жизни любит её,

Хотя, наверное, в это не верит никто.

Она смотрит в окно, она видит кино,

О том, как им вдвоём хорошо,

Они идут по жизни смешно и легко,

И этого у них не отнимет никто.

Она встретит новогоднюю ночь одна,

Она выпьет вина, но не станет пьяна,

Но в сущности ей на это плевать,

Пока, пока он будет стоять…

Она выходит из дома в любую погоду,

Продолжая ждать, исполняя работу,

Нежное сердце, святая душа,

Она даже не знает, как она хороша.

А он хотел бы стать её тёплой одеждой,

Беречь от ветра и всяких встречных,

Быть рядом всегда и жить для неё,

Наверное счастье — это именно то.

Она встретит новогоднюю ночь одна,

Она выпьет вина, но не станет пьяна,

Но в сущности ей на это плевать,

Пока, пока он будет стоять…

Она откроет дверь, она скажет:"Привет !

Мы не виделись с тобой сорок тысяч лет !"

Она была белкой, а он журавлём,

Боже, ты знаешь, что было потом.

Падал снег, потом забила капель,

Боль — ерунда, когда веришь в апрель,

Вот такая история, где муж и жена,

И жизнь того стоит, коли жизнь одна…

Она встретит новогоднюю ночь одна,

Она выпьет вина, но не станет пьяна,

Но в сущности ей на это плевать,

Пока, пока он будет стоять.

Het telefoonsignaal gaat naar het zuiden

Noordenwind, ziekenhuiscomfort,

Zes, zeven, twee, nul en vijfenveertig

Hij belt opnieuw en opnieuw.

En in die stad verlangt ze,

Ze is zo mooi en jong

Ze deelde zijn pijn en verdriet,

Ze is mooi omdat ze geen medelijden met zichzelf heeft.

Ze zal oudejaarsavond alleen ontmoeten,

Ze zal wijn drinken, maar ze zal niet dronken worden,

Maar in wezen geeft ze er niets om,

Zolang hij staat...

Hij weet niet hoe hij prachtige liedjes moet schrijven,

Heeft een hekel aan zichzelf als hij zwak en ongelukkig is,

En houdt meer van haar dan van het leven,

Hoewel waarschijnlijk niemand erin gelooft.

Ze kijkt uit het raam, ze ziet een film,

Over hoe goed ze samen zijn,

Ze gaan grappig en gemakkelijk door het leven,

En dat kan niemand hen meer afnemen.

Ze zal oudejaarsavond alleen ontmoeten,

Ze zal wijn drinken, maar ze zal niet dronken worden,

Maar in wezen geeft ze er niets om,

Zolang hij staat...

Ze verlaat het huis bij elk weer,

Blijven wachten, het werk doen

Teder hart, heilige ziel,

Ze weet niet eens hoe goed ze is.

En hij zou graag haar warme kleren worden,

Blijf uit de buurt van de wind en iedereen die je tegenkomt,

Wees er altijd en leef voor haar,

Misschien is geluk precies dat.

Ze zal oudejaarsavond alleen ontmoeten,

Ze zal wijn drinken, maar ze zal niet dronken worden,

Maar in wezen geeft ze er niets om,

Zolang hij staat...

Ze zal de deur openen, ze zal zeggen: "Hallo!

We hebben je al veertigduizend jaar niet gezien!"

Zij was een eekhoorn, en hij was een kraanvogel,

God, je weet wat er daarna gebeurde.

De sneeuw viel, toen vielen de druppels,

Pijn is onzin als je in april gelooft

Hier is een verhaal waar een man en vrouw,

En het leven is het waard, als het leven één is...

Ze zal oudejaarsavond alleen ontmoeten,

Ze zal wijn drinken, maar ze zal niet dronken worden,

Maar in wezen geeft ze er niets om,

Zolang hij blijft staan.