Gallows - Rapture

You drift away in a bitter dusk by scattering the snow that held

Angel-like images in our blurry memories of childhood

Escaping every when, who or why

Ebony eyes disappeared

I cannot longer bear this as it revels in my misery

If only I didn’t care, I’d smile and merrily wave my hand goodbye

My possessions are gone, there is no point to go on

Our foolish intents built my future plans

I can’t go forwards or back

I am stuck in a forever dying moment

More… I sway here forevermore

Until lovely gaia is burnt to the core

You’ll find me at the gallows

I sleep by the gallows in complete solitude that I used to cherish

But now my visions are clear and solarsigns in a nebular hill

Cast a fallen morningstar right behind me and it sighs:

«you won’t feel a thing, it is only great relief

So slit your wrists open by this»

Begone at the silent shores

Shine on!

This is the end of the world

All beauty is lost and so is all you had ever abhored

And I raise my blindfold gaze

A night mare of ending my life becomes a part of

This miserable joy of reality

To sell my fortune

To leave them all behind

To hide all the trails as I never existed

Nothing remains irrelevant in these murky chambers…

Dark and dismal chambers of agony

A cruel gathering of tragedies lead our way to the dreamscapes

Where they feed the rope by our necks

No feet on this solid soil but a floating silhouette

Against the setting sun

By gravity lifeforce flows slowly away

It is silent at the gallows again

Je drijft weg in een bittere schemering door de sneeuw te verstrooien die vasthield

Engelachtige beelden in onze vage jeugdherinneringen

Ontsnappen aan elke wanneer, wie of waarom

Ebony ogen verdwenen

Ik kan dit niet langer verdragen omdat het zwelgt in mijn ellende

Als het me niet kon schelen, zou ik glimlachen en vrolijk met mijn hand zwaaien

Mijn bezittingen zijn weg, het heeft geen zin om verder te gaan

Onze dwaze bedoelingen hebben mijn toekomstige plannen gebouwd

Ik kan niet vooruit of achteruit

Ik zit vast in een eeuwig stervend moment

Meer... ik zwaai hier voor altijd

Totdat mooie gaia tot op het bot is verbrand

Je vindt me aan de galg

Ik slaap bij de galg in volledige eenzaamheid die ik vroeger koesterde

Maar nu zijn mijn visioenen duidelijk en zonnetekens in een nevelheuvel

Werp een gevallen morgenster vlak achter me en hij zucht:

"je voelt er niets van, het is alleen maar een grote opluchting"

Dus snij je polsen hierdoor open»

Begon bij de stille kusten

Schijn op!

Dit is het einde van de wereld

Alle schoonheid is verloren en dat geldt ook voor alles wat je ooit had verafschuwd

En ik sla mijn blinddoek op

Een nachtmerrie van het beëindigen van mijn leven wordt een onderdeel van

Deze ellendige vreugde van de realiteit

Om mijn fortuin te verkopen

Om ze allemaal achter te laten

Om alle paden te verbergen zoals ik nooit heb bestaan

Niets blijft irrelevant in deze duistere kamers...

Donkere en sombere kamers van doodsangst

Een wrede verzameling tragedies leidt onze weg naar de droomlandschappen

Waar ze het touw aan onze nek voeren

Geen voeten op deze vaste grond maar een zwevend silhouet

Tegen de ondergaande zon

Door de zwaartekracht stroomt de levenskracht langzaam weg

Het is weer stil aan de galg