Complainte de Pablo Neruda - Quilapayun

Je vais dire la légende

De celui qui s’est enfui

Et fait les oieaux des Andes

Se taire au coeur de la nuit

Quand d’abord nous l’entendîmes

L’air était profond et doux

Un instrument anonyme

Préludait on ne sait d où

Naïfs entre deux éclipses

Des paroles pour complot

Sans craindre l’apocalypse

Nous jouions avec les mots

Le ciel était de velours

Incompréhensiblement:

Le soir tombe el les beaux jours

Meurent on ne sait comment

Si bas que volât l’aronde

Dans le ciel de par ici

La plus belle voix du monde

Éffaçait les profhéties

Comment croire, comment croire

Au pas pesant des soldats

Quand j entends la chanson noire

De Don Pablo Neruda

Ik zal de legende vertellen

Van degene die vluchtte

En maakte de vogels van de Andes

Wees stil in het holst van de nacht

Toen we het voor het eerst hoorden

De lucht was diep en zoet

Een anoniem instrument

Voorafschaduwing van wie weet waar

Naïef tussen twee verduisteringen

Woorden voor samenzwering

Zonder angst voor de apocalyps

We speelden met woorden

De lucht was fluweel

Onbegrijpelijk:

De avond valt op zonnige dagen

Sterven wie weet hoe

Zo laag dat de duif vloog

In de lucht hier

De mooiste stem ter wereld

Wis de profetieën

Hoe te geloven, hoe te geloven?

Op de zware stap van de soldaten

Als ik het zwarte lied hoor

Door Don Pablo Neruda