L'indifferenza - Pupo

Io posso capire tutto di te

che un giorno uguale a un altro non è

i tuoi sbazli d’umore, io li posso accettare

siamo tutti così, tutti schiavi di un sì

di miserie di ogni dì.

Io posso capire anche se tu

un giorno non mi amassi più

e davvero fa male starci solo a pensare

ma saprei sopportare, c'è una cosa però

che io mai acetterò, la tua indifferenza.

Non siamo un treno che fugge via

lungo la solita ferrovia

noi siamo gioia, noi siamo malinconia

e per le strade che seguirai

a quella gente che incontrerai

tu non dare mai la tua indifferenza.

Mi piaci quando combatti così

e quando ti difendi da chi

va ostentando ragioni, anche le delusioni

fanno parte di noi forse tu non lo sai

ma colorano un po' la nostra esistenza.

Ricordi un tale che se ne andò

ma in quell’albergo nulla cambiò

senza lasciare il vuoto lui, se ne andò.

D’indifferenza si muore sai

ma tu di questo non morirai

no, io mai ti darò la mia indifferenza.

Non siamo un treno che fugge via

lungo la solita ferrovia

noi siamo gioia, noi siamo malinconia

e per le strade che seguirai

a quella gente che incontrerai

tu non dare mai la tua indifferenza.

Ik kan alles van je begrijpen

dat de ene dag niet hetzelfde is als de andere

je stemmingswisselingen, ik kan ze accepteren

we zijn allemaal zo, allemaal slaven van een ja

van de ellende van elke dag.

Ik kan het begrijpen, zelfs als jij

op een dag hou je niet meer van me

en het doet echt pijn om er alleen maar aan te denken

maar ik zou het kunnen verdragen, er is echter één ding

dat ik nooit zal accepteren, jouw onverschilligheid.

Wij zijn geen trein die wegrent

langs de gebruikelijke spoorlijn

we zijn vreugde, we zijn melancholiek

en op de wegen die je zult volgen

voor die mensen die je zult ontmoeten

je geeft nooit je onverschilligheid.

Ik vind je leuk als je zo vecht

en wanneer je jezelf verdedigt tegen wie?

hij pronkt met redenen, zelfs zijn teleurstellingen

ze maken deel uit van ons, misschien weet je het niet

maar ze kleuren ons bestaan ​​een beetje.

Je herinnert je een man die wegging?

maar in dat hotel is er niets veranderd

zonder de leegte te verlaten ging hij weg.

Je sterft van onverschilligheid, weet je?

maar hier ga je niet aan dood

nee, ik zal je nooit mijn onverschilligheid gunnen.

Wij zijn geen trein die wegrent

langs de gebruikelijke spoorlijn

we zijn vreugde, we zijn melancholiek

en op de wegen die je zult volgen

voor die mensen die je zult ontmoeten

je geeft nooit je onverschilligheid.