Gelato al cioccolato (1979) - Pupo

Ti voglio cantare una vita da artista

Che io lo so tu credi diversa

Ti voglio cantare del suo magico mondo

Non le apparenze, ma scavare più a fondo

Ti voglio parlare di quest’uomo distratto

Che per convincere deve fare un po' il matto

Perché per la gente lui è un po' un animale

La gente non vuole un artista normale

Una vita così, a combattere con chi

Ti ama fino alla follia

O chi ti odia e via

Una vita così, consumata sulla scia

Di una vera ipocrisia

E non c'è altra via

Lui scrive canzoni, dipinge emozioni

Racconta alla gente le sue delusioni

Lo sguardo nel vuoto per creare mistero

Vestito un po' male per sembrare più vero

Una vita così, chi l’avrebbe detto mai

Se tornassi indietro, sai, non lo rifarei

Dicon tutti così con quell’aria di chi sa

Dove sta la verità, ma che verità?

Un giorno l’ho visto che stava a guardare

Laggiù l’orizzonte che confina col mare

E lui che mi ha detto: «Ti posso parlare?»

Io mi sono seduto, fermo lì ad ascoltare

Così ha cominciato: «Sai per esser sincero

In quello che ho detto c’era poco di vero

Era solo invenzione, immaginazione

Decidilo tu se chiamarla finzione»

Ik wil het leven van een artiest voor je zingen

Dat ik weet dat jij er anders over denkt

Ik wil voor je zingen over zijn magische wereld

Geen schijn, maar om dieper te graven

Ik wil met je praten over deze afgeleide man

Wie moet er een beetje gek zijn om te overtuigen

Want voor de mensen is hij een beetje een dier

Mensen willen geen normale artiest

Een leven als dit, om te vechten met wie

Hij houdt van je tot op het punt van waanzin

Of wie je haat en gaan

Een leven als dit, verteerd in het kielzog

Van echte hypocrisie

En er is geen andere manier

Hij schrijft liedjes, schildert emoties

Vertel mensen over je teleurstellingen

De blik in de leegte om mysterie te creëren

Een beetje slecht gekleed om er echt uit te zien

Zo'n leven, wie had dat ooit gedacht

Als ik terug zou gaan, weet je, ik zou het niet nog een keer doen

Ze zeggen het allemaal met die houding van iemand die het weet

Waar is de waarheid, maar welke waarheid?

Op een dag zag ik hem kijken

Daarginds de horizon die grenst aan de zee

En hij die tegen mij zei: "Kan ik met je praten?"

Ik ging zitten, stopte daar om te luisteren

Dus begon hij: "Weet je om eerlijk te zijn...

Er was weinig waarheid in wat ik zei

Het was gewoon een uitvinding, verbeelding

Jij bepaalt of je het fictie noemt"