Phase - Pinegrove

That night when I lifted my head up

And I was seeing what was trembling there

On the edge of my restless eyelid

On the tip of the horizon’s lash

On the lip of the collapsing letter

In the lap of the confusing moon

I’m reduced to an estranged illusion

I’m consumed by all the shit in my room

Well then, maybe if you pick my room up

Carve a path in my moonlit floor

Through the colors I adorn my body with

In ritual, the life I adore

Nowadays I usually just get up

Put on a sweater from the day before

Like you said, it’s got to get better

Wear my shadow like a uniform

I’m torn right through

Divided right in two

So while I do align my library

By the colors on the spine of my books

When I’m looking for a resolution

But there’s wreckage everywhere I look

And there’s brambles scratching at the window

And there’s silver shining on the thorns

I could’ve sworn the moon’s singing to me

Strung in a phase so strange and torn

Now the stars look fake and strung up

And the colors on the floor are worn

And the hues on my body are muted

In the shadow, my uniform

I’m torn right through

Divided right in two

And I’m lost and I’m losing

The brightest light I knew

That I knew

Die nacht toen ik mijn hoofd ophief

En ik zag wat daar trilde

Op de rand van mijn rusteloze ooglid

Op het puntje van de zweep van de horizon

Op de lip van de instortende letter

In de schoot van de verwarrende maan

Ik ben gereduceerd tot een vervreemde illusie

Ik word opgeslokt door alle shit in mijn kamer

Nou dan, misschien als je mijn kamer ophaalt

Maak een pad in mijn maanverlichte vloer

Door de kleuren waarmee ik mijn lichaam sier

In het ritueel, het leven dat ik aanbid

Tegenwoordig sta ik meestal gewoon op

Trek een trui van de dag ervoor aan

Zoals je al zei, het moet beter worden

Draag mijn schaduw als een uniform

Ik ben er helemaal doorheen gescheurd

Recht in tweeën gedeeld

Dus terwijl ik mijn bibliotheek uitlijn

Door de kleuren op de rug van mijn boeken

Als ik op zoek ben naar een oplossing

Maar overal waar ik kijk zijn er wrakstukken

En er krabben bramen aan het raam

En er schijnt zilver op de doornen

Ik had kunnen zweren dat de maan tegen me zingt

Geregen in een fase die zo vreemd en gescheurd is

Nu zien de sterren er nep uit en zijn ze opgehangen

En de kleuren op de vloer zijn versleten

En de tinten op mijn lichaam zijn gedempt

In de schaduw, mijn uniform

Ik ben er helemaal doorheen gescheurd

Recht in tweeën gedeeld

En ik ben verloren en ik verlies

Het helderste licht dat ik kende

Dat ik wist