Potrzebny Jest na To Czas - PIH

Przeszłość Cie pogrąża, nie pozwól jej na to

Pogódź się ze stratą, nie ma ich już wśród nas

Ta rana się zabliźni, potrzebny jest na to czas

Upór w zwalczaniu przeciwności mam

Miłości nie ma między nami, przeszła nawet złość

Dziś nie jestem sam — odmienny bywa los

Gdy przestanie bić mi serce, funkcjonować mózg

Przykryj dłonią moje zdjęcie, poczujesz życia puls

Zapragniesz mnie z powrotem, łzy spadną na ziemię

Zdusisz w sobie ból, wiesz, znam to pragnienie

Gdy widzę twarze bliskich w tłumie, nie mam czasem siły

Walczę z nimi, nie chce by wspomnienia mnie zabiły

Wiem to kolej rzeczy, zgon i narodziny

Piach parę lat wcześniej, przecięcie pępowiny

Wszystko porasta mchem czasu, widzę coraz mgliściej

Lodowaty wiatr zrywa z drzew ostatnie złote liście

Twoja twarz, śmiech rozchodzi się echem

Mam pięć lat park — na złamanie karku lecę

Niech to będzie wiecznością, nie przeszłością, chwilą

Tak piękne momenty życie nam obrzydziło

Zgniotło, wyssało i wypluło

Proza życia przytłoczyła poezję i czułość

Widzę Ciebie słyszę głos, nie czuję dotyku

Często myślę o tym do bladego świtu

Wyciągam rękę - drzwi się zatrzaskują ciszą

Otwieram je na klatce schody jak ja nic nie słyszą

Znów się czuję sam, obok mnie nie stoi nikt

Przywykłem — przełykam życia cierpki łyk

Piję dalej wodę chociaż studnię zatruło

Dobre wspomnienia tylko życie mi ratują

Kiedy myślę o Tobie to bezsilność znowu czuję

Pisze parę zdań i do Ciebie adresuje

Ty mi nie odpowiesz nie wiem jak się miewasz

Jak mam sobie radzić kiedy żyć się odechciewa?

Słyszę tylko echo gdy do Ciebie dzwonię

Teraz za tą przyjaźń karę przyszło ponieść

Idę jak przez mgłę, Ty znasz moje motywy

Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych

Czemu właśnie teraz mój umysł nie szwankuje

Powiedz jak zapomnieć, powiedz, ja spróbuje

Czasu mi brakuje dawno nie zaznałem snu

Biegnę bez opamiętania aż brakuje tchu

Tracę Ciebie z oczu, Twój obraz się rozmywa

Dziś nie jestem sam — proszę za to wybacz

Znam smak krwi, potu, łez

Z resztą wiesz jak jest kiedy wszystko traci sens

Chcę kogoś osądzić ale to niczyja wina

Nie chcę się pogrążać, nie chcę już wspominać

Nie chcę o tym myśleć i samego siebie zwodzić

Właśnie nadszedł czas żeby z prawdą się pogodzić

Ja wiem kto jest kto, znam umiar w tym wszystkim

Uwagę skupiam na dniu dzisiejszym i na najbliższych

Co do tych słów, weź je za pewnik

Nikt nic nie Ci nie jest krewny, a co do reszty

Poszło w niepamięć bo jeśli coś jest prawdziwe

To nic tego nie złamie nigdy

Poczuj ten ból pragnienia, nie wszystkie są w zasięgu

Tu ktoś nie może przeboleć, że prawda jest po mojej stronie

Nie boję się odezwać tylko nie, chce na tym koniec

Powtarzam się, robię to ostatni raz, szkoda zachodu

Życie zepsuło nas już dawno, dziś oddalam to

Jest mi wszystko jedno, a ty nadal tego nie wiesz

Że zawsze jest potrzebny jaki pretekst

A życie w tym zakresie, żaden limit

Ty mi tu nie udowodnisz nic, bo miłość i przyjaźń dla mnie

To znaczy to samo co żyć mimo różnic charakteru

Staram się w trosce o lepsze jutro

W zaufanym gronie witam nowy dzień

Het verleden begraaft je, laat het niet gebeuren

Accepteer het verlies, ze zijn niet meer bij ons

Deze wond zal genezen, het kost tijd

Ik heb koppigheid in het bestrijden van tegenspoed

Er is geen liefde tussen ons, zelfs woede is voorbij

Vandaag ben ik niet alleen - het lot is anders

Als mijn hart stopt met kloppen, werken mijn hersenen niet meer

Bedek mijn foto met je hand, je zult de hartslag van het leven voelen

Je zult me ​​terug willen, tranen zullen op de grond vallen

Je zult de pijn onderdrukken, weet je, ik ken dit verlangen

Als ik de gezichten van geliefden in de menigte zie, heb ik soms geen kracht

Ik vecht tegen ze, ik wil niet dat de herinneringen me doden

Ik ken de volgorde der dingen, dood en geboorte

Zand een paar jaar eerder, het doorsnijden van de navelstreng

Alles is overwoekerd met het mos van de tijd, ik zie steeds vager

De ijzige wind ruist de laatste gouden bladeren van de bomen

Je gezicht, gelach weergalmt

Ik ben een park van vijf jaar - ik ga mijn nek breken

Laat het de eeuwigheid zijn, niet het verleden, een moment

Zulke mooie momenten van het leven walgen ons

Het verfrommelde, zoog en spuugde uit

Het proza ​​​​van het leven overweldigde poëzie en tederheid

Ik zie je, ik hoor je stem, ik voel geen aanraking

Ik denk er vaak aan tot het ochtendgloren

Ik steek mijn hand uit - de deur slaat zachtjes dicht

Ik open ze in het trappenhuis omdat ik niets kan horen

Ik voel me weer alleen, niemand staat naast me

Ik ben eraan gewend - ik slik de zure slok van het leven

Ik drink nog steeds water, ook al is de bron vergiftigd

Goede herinneringen redden alleen mijn leven

Als ik aan je denk, voel ik weer machteloosheid

Hij schrijft een paar zinnen en spreekt je aan

Je geeft me geen antwoord, ik weet niet hoe het met je gaat

Hoe moet ik ermee omgaan als ik niet wil leven?

Ik hoor alleen een echo als ik je roep

Nu, voor die vriendschap was het tijd om de boete te betalen

Ik loop door een mist, je kent mijn motieven

Degene die in de herinnering van de levenden blijft, sterft niet

Waarom is mijn geest nu

Vertel me hoe ik het moet vergeten, vertel het me, ik zal het proberen

Ik heb bijna geen tijd meer. Ik heb al een hele tijd niet geslapen

Ik ren meedogenloos door tot ik buiten adem ben

Ik verlies je uit mijn zicht, je beeld vervaagt

Vandaag ben ik niet alleen - vergeef me dat alsjeblieft

Ik ken de smaak van bloed, zweet, tranen

Trouwens, je weet hoe het is als alles zijn betekenis verliest

Ik wil iemand veroordelen, maar het is niemands schuld

Ik wil niet verdwalen, ik wil geen herinneringen ophalen

Ik wil er niet aan denken en mezelf voor de gek houden

Het is tijd om de waarheid onder ogen te zien

Ik weet wie wie is, ik ken gematigdheid in dit alles

Ik richt mijn aandacht op vandaag en mijn dierbaren

Wat deze woorden betreft, neem ze als vanzelfsprekend aan

Niemand is familie van jou, en voor de rest

Het is in de vergetelheid geraakt, want als iets waar is

Niets zal het ooit breken

Voel deze pijn van verlangen, ze zijn niet allemaal binnen handbereik

Hier kan iemand er niet overheen komen dat de waarheid aan mijn kant staat

Ik ben niet bang om me uit te spreken, alleen nee, ik wil dat het stopt

Ik herhaal mezelf, ik doe het voor de laatste keer, het is tijdverspilling

Het leven heeft ons lang geleden verwend, vandaag geef ik het weg

Het kan me niet schelen, en je weet het nog steeds niet

Dat je altijd een excuus nodig hebt

En het leven in dit opzicht, geen limiet

Je kunt me hier niets bewijzen, want liefde en vriendschap zijn voor mij

Dit betekent hetzelfde als leven ondanks verschillen in karakter

Ik probeer het voor een betere morgen

Ik begroet een nieuwe dag in een vertrouwd gezelschap