John - Pierre Rapsat

Mon père venait du nord

Ma mère vient du sud

Je suis né dans un pays

Grand comme un confetti

Les dunes, un soleil rare

C’est Marijk, on nous sépare

On ne voulait pas que l’on s’aime

Le chagrin d’un belge

De la Venise du nord

Aux corons du sud

J’ai aimé bien des gens

Leurs différences leurs accents

Mais Marijk dans ce pays

En Flandre, en Wallonie

Certains, n’aiment pas que l’on s’aime

Le chagrin d’un belge

Quelques juges à Bruxelles

L'épée pointée vers le ciel

Se prennent pour Saint Michel

Ont-ils baissé les yeux?

Savent-ils qu’au pied de l’archange

Le monde change

La marée avance

Des fois j’pense à mon vieux

Qu’il soit plus là c’est mieux

Il aurait trouvé la bière

Trop sombre, trop amère

Comme ces uniformes noirs

Qui hantaient sa mémoire

Ceux qui, n’voulaient pas qu’on se tiennent

Mais un dimanche…

Le chagrin des belges est si fort

Qu’alors, du sud au nord

Tout un peuple se rassemble

Pour pleurer, renaître, ensemble

N’y a-t-il que la douleur

Qui puisse unir nos coeurs

Fallait-il que l’on s’aime

Mijn vader kwam uit het noorden

Mijn moeder komt uit het zuiden

Ik ben geboren in een land

Zo groot als confetti

De duinen, een zeldzame zon

Het is Marijk, we worden gescheiden

We wilden niet van elkaar houden

Het verdriet van een Belg

Uit Noord-Venetië

Naar de zuidelijke nederzettingen

Ik vond veel mensen leuk

Hun verschillen hun accenten

Maar Marijk in dit land

In Vlaanderen, in Wallonië

Sommigen vinden het niet leuk dat we van elkaar houden

Het verdriet van een Belg

Sommige rechters in Brussel

Zwaard wijst naar de hemel

Zie zichzelf voor Sint-Michiel

keken ze naar beneden?

Weten ze dat aan de voet van de aartsengel

De wereld verandert

Het tij komt eraan

Soms denk ik aan mijn vader

Dat hij er niet meer is, is beter

Hij zou het bier gevonden hebben

Te donker, te bitter

Zoals die zwarte uniformen

dat spookte door zijn geheugen

Degenen die niet wilden dat we elkaar vasthielden

Maar op zondag...

Het Belgische verdriet is zo sterk

Dat dan, van zuid naar noord

Een heel volk verzamelt zich

Samen huilen, herboren worden

Is er alleen pijn

Wie kan onze harten verenigen

Moesten we van elkaar houden