Natasha Lost - Phillipa Soo

I smile, I shake

And the opera continues

And I’m quite submissive to the world I am in

My previous life is slipping away from me

My distant past is gone, is gone

And the rest of the night

I can’t take my eyes from him

His glittering eyes

And his tender smile

And as I am leaving

Flushed and nervous

He touches my arm

And I turn around

And he’s looking at me

With his glittering eyes

And his tender smile

O God!

I am lost!

How could I let him?

Everything is dark, obscure, and terrible

I don’t understand this

Oh God, I am lost!

Back in the theater, full of lights

Where tenors jumped about in tinsel jackets

Young girls and old men cried «Bravo!»

in rapture

There it all seemed simple

But now, alone,

I am tortured

My conscience gnaws away at my heart

Am I spoiled for Andrey’s love or not?

Oh, I can soothe myself with irony:

Nothing!

It was nothing

I didn’t lead him on at all

No one will ever know

I’ll never see him again

Nothing has happened

And Andrey can love me still

Oh, God, why isn’t he here?

And yet it was like there was nothing between us

No veil, no modesty

Just his face and strong hands

His glittering eyes

And his tender smile

That bold handsome man who pressed my arm

Ik glimlach, ik schud

En de opera gaat verder

En ik ben behoorlijk onderdanig aan de wereld waarin ik me bevind

Mijn vorige leven glijdt van me weg

Mijn verre verleden is weg, is weg

En de rest van de nacht

Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden

Zijn glinsterende ogen

En zijn tedere glimlach

En terwijl ik wegga

Blozend en nerveus

Hij raakt mijn arm aan

En ik draai me om

En hij kijkt naar mij

Met zijn glinsterende ogen

En zijn tedere glimlach

O God!

Ik ben verdwaald!

Hoe kon ik hem laten?

Alles is donker, duister en verschrikkelijk

Ik begrijp dit niet

Oh God, ik ben verloren!

Terug in het theater, vol licht

Waar tenoren rondsprongen in klatergoudjasjes

Jonge meisjes en oude mannen riepen «Bravo!»

in vervoering

Daar leek het allemaal simpel

Maar nu, alleen,

Ik ben gemarteld

Mijn geweten knaagt aan mijn hart

Ben ik verwend met Andrey's liefde of niet?

Oh, ik kan mezelf kalmeren met ironie:

Niets!

Het was niets

Ik heb hem helemaal niet geleid

Niemand zal het ooit weten

Ik zal hem nooit meer zien

Er is niets gebeurd

En Andrey kan nog steeds van me houden

Oh God, waarom is hij hier niet?

En toch was het alsof er niets tussen ons was

Geen sluier, geen bescheidenheid

Alleen zijn gezicht en sterke handen

Zijn glinsterende ogen

En zijn tedere glimlach

Die stoutmoedige knappe man die op mijn arm drukte