Dividas - Paulinho da Viola

Descendo ladeira abaixo

Uma grande correria

Só pra ver se não perdia

A primeira condução

Esqueceu de resgatar

Uma grana que devia

A um tal de Oliveira, marido da Conceição

Que pela mulher pressionado

Foi receber o dinheiro

Só encontrando a inocência

Deu início a discussão

Disse tudo que devia

Sem medir as consequências

Num bate boca danado

Diante do barracão

Quando ele voltou depois das seis, se aborreceu

Sabendo do «aperto» que a mulher atravessou

E muito magoado, saiu sem dizer nada

Achando que Oliveira, esquecera da amizade

E a tudo a bem dizer, por uma nota de dez

Que o outro bem podia dispensar

Mas era fim de mês, e na quitando do Garcês

O Oliveira, precisava se explicar

E foi assim, que a demanda começou

Não aceitaram, argumentos de ninguém

Naquela noite, todo morro lamentou

Eu era menino, mas me lembro muito bem

bergafwaarts gaan

een grote haast

Gewoon om te zien of je niet hebt verloren

De eerste rit

Vergeten in te wisselen

Een geld dat ik schuldig was

Een één Oliveira, echtgenoot van Conceição

Dat door de vrouw gedrukt

Ging het geld ontvangen

Gewoon onschuld vinden

Begonnen met de discussie

Zei alles wat ik moest

Zonder de gevolgen te meten

In een slechte mond

Voor de schuur

Toen hij na zes uur terugkwam, verveelde hij zich

De "knijp" kennen die de vrouw doormaakte

En erg gekwetst ging hij weg zonder iets te zeggen

In de veronderstelling dat Oliveira de vriendschap was vergeten

En goed gezegd, voor een noot van tien

Dat het andere goed zou kunnen doen zonder

Maar het was het einde van de maand en Garcês ging uit

Oliveira, moest het uitleggen

En zo begon de vraag

Ze accepteerden geen argumenten van niemand

Die nacht rouwde elke heuvel

Ik was een jongen, maar ik herinner het me heel goed