Amor À Natureza - Paulinho da Viola

Relíquia do folclore nacional

Jóia rara que apresento

Nesta paisagem em que me vejo

No centro da paixão e do tormento

Sem nenhuma ilusão

Neste cenário de tristeza

Relembro momentos de real bravura

Dos que lutaram com ardor

Em nome do amor à natureza

Cinzentas nuvens de fumaça

Umedecendo meus olhos

De aflição e de cansaço

Imensos blocos de concreto

Ocupando todos os espaços

Daquela que já foi a mais bela cidade

Que o mundo inteiro consagrou

Com suas praias tão lindas

Tão cheias de graça, de sonho e de amor

Flutua no ar o desprezo

Desconsiderando a razão

Que o homem não sabe se vai encontrar

Um jeito de dar um jeito na situação

Uma semente atirada

Num solo fértil não deve morrer

É sempre uma nova esperança

Que a gente alimenta de sobreviver

Overblijfsel van nationale folklore

Zeldzaam juweeltje dat ik presenteer

In dit landschap waarin ik mezelf zie

In het centrum van passie en kwelling

zonder enige illusie

In dit scenario van verdriet

Ik herinner me momenten van echte moed

Van degenen die vurig hebben gevochten

In de naam van de liefde voor de natuur

Grijze rookwolken

mijn ogen bevochtigen

Van nood en vermoeidheid

Enorme blokken beton

Alle ruimtes innemen

Van wat ooit de mooiste stad was

Dat de hele wereld gewijd is

Met je stranden zo mooi

Zo vol van genade, droom en liefde

Minachting zweeft in de lucht

De reden negeren

Die man weet niet of hij zal vinden

Een manier om de situatie op te lossen

een zaad gegooid

In vruchtbare grond mag niet sterven

Het is altijd een nieuwe hoop

Dat we ons voeden om te overleven