Until I Met You - Paula Cole

Crumbling down, My life,

All these lies, I put on a pedestal.

Walking around, Broken down shoes,

Broken down vows, My same broken heart.

And I know the silence is good for me.

And I know how to be alone.

And I know I’m trying to wait this out.

And I know, I gotta go.

Then our eyes meet 'cross the room, And I feel like I’m fl ying outside myself.

I can’t catch my breath, I just feel something switch,

Can’t explain myself.

I thought I was happy, until I met you.

I see a house, There’s a child,

Alone on a swing, Where’s his mother been?

She’s in the back, Hiding her tears,

Making it work, The way it’s worked for a thousand years.

I don’t know why I walk through the same charade,

I don’t know what I’m feeling right now,

But I know I’m tired of the same old tears,

And I know something’s gotta change.

Then our eyes meet cross the room, And I feel like I’m fl ying outside myself.

I can’t catch my breath, I just feel something switch,

Can’t explain myself.

I don’t know why I walk through the same charade,

I don’t know what I’m feeling right now,

But I know I’m tired of the same old tears,

But I know I gotta go.

Then our eyes meet cross the room, And I feel like I’m fl ying outside myself.

I can’t catch my breath, I just feel something switch,

Can’t explain myself.

We meet cross the room, And I feel like I’m fl ying outside myself.

I can’t catch my breath, I just feel something switch,

Can’t explain myself.

I thought I was happy, Until I met you.

Until I met you.

(Something inside of me tells me to change my life)

Until I met you.

(Something inside of me tells me to fl y)

And now I’ve met you.

Afbrokkelend, Mijn leven,

Al deze leugens zet ik op een voetstuk.

Rondlopen, kapotte schoenen,

Gebroken geloften, Mijn zelfde gebroken hart.

En ik weet dat de stilte goed voor me is.

En ik weet hoe ik alleen moet zijn.

En ik weet dat ik dit probeer af te wachten.

En ik weet het, ik moet gaan.

Dan ontmoeten onze ogen elkaar door de kamer, en ik heb het gevoel dat ik zelf naar buiten vlieg.

Ik kan niet op adem komen, ik voel gewoon iets veranderen,

Kan mezelf niet uitleggen.

Ik dacht dat ik gelukkig was, totdat ik jou ontmoette.

Ik zie een huis, er is een kind,

Alleen op een schommel, waar is zijn moeder geweest?

Ze zit achterin, verbergt haar tranen,

Het laten werken, zoals het al duizend jaar werkt.

Ik weet niet waarom ik door dezelfde poppenkast loop,

Ik weet niet wat ik nu voel,

Maar ik weet dat ik moe ben van dezelfde oude tranen,

En ik weet dat er iets moet veranderen.

Dan kruisen onze ogen elkaar door de kamer, En ik heb het gevoel dat ik zelf naar buiten vlieg.

Ik kan niet op adem komen, ik voel gewoon iets veranderen,

Kan mezelf niet uitleggen.

Ik weet niet waarom ik door dezelfde poppenkast loop,

Ik weet niet wat ik nu voel,

Maar ik weet dat ik moe ben van dezelfde oude tranen,

Maar ik weet dat ik moet gaan.

Dan kruisen onze ogen elkaar door de kamer, En ik heb het gevoel dat ik zelf naar buiten vlieg.

Ik kan niet op adem komen, ik voel gewoon iets veranderen,

Kan mezelf niet uitleggen.

We ontmoeten elkaar door de kamer, en ik heb het gevoel dat ik zelf naar buiten vlieg.

Ik kan niet op adem komen, ik voel gewoon iets veranderen,

Kan mezelf niet uitleggen.

Ik dacht dat ik gelukkig was, totdat ik jou ontmoette.

Tot ik je ontmoette.

(Iets in mij zegt me dat ik mijn leven moet veranderen)

Tot ik je ontmoette.

(Iets in mij zegt me te vliegen)

En nu heb ik je ontmoet.