El Greco - Paula Cole

I’m black on blacker velvet

Milk skin and veins

Like some El Greco painting

So full of pain

So full of longing for light of day

I thought I knew who I was in the world

But here I am twice blind at being born

Crawling to my buried voice, within

And I’ve forgotten who I used to be

And I’ve forgotten the woman in red

Living her dream

And I’ve forgotten the courage I used to be

Happiness is overrated

It never lasts

Skating the surface of oceanic depths

Oh may the fruit of my life be meaning

So please forgive me all my seriousness

My so-called spirituality

I’m just a mess

I’m tears and anxiety

But I’m unafraid to See

And I’ve forgotten who I used to be

The leader in her glory shining, divining

And I’ve forgotten, the courage I used to be

The middle passage is so damned humbling, persona crumbling

I don’t know, I don’t know, I don’t know, I don’t know, I don’t know

And I try, and I try, and I try, and I try, and I try

I don’t know, I don’t know, I don’t know, I don’t know, I don’t know

And I try, and I try, and I try, and I try, and I try

Like some El Greco painting

No sun or sky

No lantern, no candle needed to light

The holy radiance behind the eyes

And I’ve forgotten who I used to be

And I’ve forgotten the woman in red, living her dream

And I’ve forgotten the courage I used to be

I don’t know…

Ik ben zwart op zwarter fluweel

Melk huid en aderen

Zoals een schilderij van El Greco

Zo vol pijn

Zo vol verlangen naar daglicht

Ik dacht dat ik wist wie ik in de wereld was

Maar hier ben ik twee keer blind om geboren te worden

Kruipen naar mijn begraven stem, binnen

En ik ben vergeten wie ik was

En ik ben de vrouw in het rood vergeten

Haar droom leven

En ik ben de moed vergeten die ik vroeger was

Geluk wordt overschat

Het duurt nooit

Schaatsen op het oppervlak van oceaandiepten

Oh, moge de vrucht van mijn leven betekenis hebben

Dus vergeef me alsjeblieft al mijn ernst

Mijn zogenaamde spiritualiteit

Ik ben gewoon een puinhoop

Ik ben tranen en angst

Maar ik ben niet bang om te zien

En ik ben vergeten wie ik was

De leider in haar glorie schijnt, waarzeggerij

En ik ben vergeten, de moed die ik vroeger was

De middelste passage is zo verdomd vernederend, persona afbrokkelend

ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet

En ik probeer, en ik probeer, en ik probeer, en ik probeer, en ik probeer

ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet

En ik probeer, en ik probeer, en ik probeer, en ik probeer, en ik probeer

Zoals een schilderij van El Greco

Geen zon of lucht

Geen lantaarn, geen kaars nodig om aan te steken

De heilige uitstraling achter de ogen

En ik ben vergeten wie ik was

En ik ben de vrouw in het rood vergeten, die haar droom leeft

En ik ben de moed vergeten die ik vroeger was

Ik weet het niet…