The End Is Nigh - Oxiplegatz

Like a ripple on the ocean, flee these years of mine.

Oh the bonds of time — the squandering of lives,

While the world turns ever on.

Eternal — the plague that haunts us,

The serpents eye, the breath of winter, the reaper,

The flame that scorches the soul of man — cold, cold…

Lingering voices, whispering tales;

«The Earth that we are spawn of renders our fluids to ocean and rain.

Gone, gone, our deeds and glory».

Farewell, you land of despondency…

What journey — the End?

What alien land awaits the soul of man?

The sparkling womb where stars are born, the solemn halls of heaven.

Seeking solace from deaths furnace as shadows fall upon us…

Now ghastly my eyes burn, and stars.

And stars…

Als een rimpeling op de oceaan, ontvlucht deze jaren van mij.

Oh de banden van de tijd - het verspillen van levens,

Terwijl de wereld altijd aan gaat.

Eeuwig - de plaag die ons achtervolgt,

Het slangenoog, de adem van de winter, de maaier,

De vlam die de ziel van de mens verschroeit - koud, koud...

Aanhoudende stemmen, fluisterende verhalen;

«De aarde waaruit we voortkomen, brengt onze vloeistoffen in de oceaan en regen.

Weg, weg, onze daden en glorie».

Vaarwel, jij land van moedeloosheid...

Welke reis — het einde?

Welk buitenaards land wacht op de ziel van de mens?

De sprankelende baarmoeder waar sterren worden geboren, de plechtige zalen van de hemel.

Troost zoekend in de oven van de dood terwijl schaduwen op ons vallen...

Nu branden mijn ogen afgrijselijk, en sterren.

En sterren...