Aftermath - Oxiplegatz

On the outskirts of the Rigelworlds, a torn warship falls through the void.

A lone survivor, trapped inside the hull, tumbling slowly through fields

of asteroids.

It’s strange, the way things tend to go.

One moment you prosper,

the next you find yourself… waning.

Immortal… immortal?

Bitter the taste of destiny,

what now?

Seems like the dark is… calling.

This morning I didn’t foresee what I know now,

that this day would hold my final moment…

The vision’s fading, as all is lost into eternal frost.

So fleeting, the warmth of life.

Yeah, I’m here, the road behind me now.

Bended, but not broken, and shed no tears

though the end is nigh…

We are made of stardust, creed of celestial life —

that in our hearts, the breath of dying stars,

their embers are in our eyes.

For the final adventure

now that old, rigid corpse is left behind.

The spirit is unbroken — the lust for unseen lands,

the warriorsoul — the traveller in us all.

Aan de rand van de Rigelworlds valt een gescheurd oorlogsschip door de leegte.

Een eenzame overlevende, gevangen in de romp, langzaam tuimelend door velden

van asteroïden.

Het is vreemd, de manier waarop dingen gaan.

Het ene moment dat je voorspoedig bent,

het volgende merk je dat je… tanende bent.

Onsterfelijk... onsterfelijk?

Bitter de smaak van het lot,

wat nu?

Het lijkt erop dat het donker... roept.

Vanmorgen had ik niet voorzien wat ik nu weet,

dat deze dag mijn laatste moment zou zijn...

Het visioen vervaagt, want alles is verloren gegaan in de eeuwige vorst.

Zo vluchtig, de warmte van het leven.

Ja, ik ben hier, de weg achter me.

Gebogen, maar niet gebroken, en tranen gelaten

al is het einde nabij...

We zijn gemaakt van sterrenstof, geloofsbelijdenis van het hemelse leven -

dat in ons hart, de adem van stervende sterren,

hun sintels zijn in onze ogen.

Voor het laatste avontuur

nu wordt dat oude, stijve lijk achtergelaten.

De geest is ongebroken - de lust naar ongeziene landen,

de krijgersziel — de reiziger in ons allemaal.