First Contact, Conflict - Oxiplegatz

The outermost darklands — tomorrows frontier.

Worlds and worlds — their destiny lies to be conquered…

The vast gulf of starscapes — the limitless reach,

what profits for man, what futures are destined to be?

Immense decay, the world a ravaged place,

decreed by fate, now abandoned.

The sun casting its wan light across the forlorn world,

a fathomless color the heavens.

Now brittle and torn, the wreckage of nature,

the rat and the cockroach prevails.

Immemorial mountains worn down to shallow hills,

dead seas whisper tales of ancient glory,

when shimmering cities reached to the sky — and perished…

Few traces of life, the desert devouring the land.

Neither stone upon stone, nor flesh upon bone,

the marrow of Earth has been eaten by man.

Order of silence, wan, maroon dawn,

vast mausoleum, burialground.

…as shimmering spaceships reached to the sky — and vanished.

A long way to travel, Aquila and beyond,

deep into the realms of unknown, mankind is finally breaking its bonds.

Migration and conquest — leave the old Earth behind,

make war to the universe — new races and gods

to curb and subalter.

Forward, Mankind — out and away.

Starborn nemesis — the future our prey.

War, conquest — out and away.

Worlds and empires — subjugate our destiny.

Order of silence…

Life has moved on to another world, Aquila and beyond.

Life has moved on…

De buitenste donkere landen - de grens van morgen.

Werelden en werelden — hun lot ligt om te worden veroverd...

De enorme golf van sterrenlandschappen - het grenzeloze bereik,

welke winsten voor de mens, welke toekomsten zijn bestemd?

Immens verval, de wereld een verwoeste plaats,

verordend door het lot, nu verlaten.

De zon werpt zijn zwakke licht over de verlaten wereld,

een peilloze kleur de hemel.

Nu broos en gescheurd, het wrak van de natuur,

de rat en de kakkerlak heerst.

Eeuwenoude bergen afgesleten tot ondiepe heuvels,

dode zeeën fluisteren verhalen van oude glorie,

toen glinsterende steden tot aan de hemel reikten - en vergingen...

Weinig sporen van leven, de woestijn die het land verslindt.

Noch steen op steen, noch vlees op been,

het merg van de aarde is door de mens opgegeten.

Orde van stilte, bleke, kastanjebruine dageraad,

groot mausoleum, begraafplaats.

... terwijl glinsterende ruimteschepen de lucht bereikten - en verdwenen.

Een lange reis, Aquila en verder,

diep in de rijken van het onbekende verbreekt de mensheid eindelijk haar banden.

Migratie en verovering — laat de oude aarde achter,

oorlog voeren met het universum - nieuwe rassen en goden

te beteugelen en te ondermijnen.

Vooruit, mensheid - uit en weg.

Starborn aartsvijand — de toekomst onze prooi.

Oorlog, verovering - op en neer.

Werelden en rijken - onderwerp ons lot.

Volgorde van stilte…

Het leven is verhuisd naar een andere wereld, Aquila en verder.

Het leven is verder gegaan…