Мустанг - Орион

В чистом поле страха ты не знал.

Ты свободен был и гордо мчал в лучах рассвета.

Об одном на свете лишь мечтал:

Стать быстрее всех, промчаться вдаль быстрее ветра!

И с восходом солнца начинал свой бег,

Мчался своей целью окрылен

По твоим пятам сжигал росу рассвет

мигом раньше сбитую тобой

Ты свободен был среди равнин,

То в аллюр срываясь, то гарцуя рысью.

Но двуногий зверь тебя пленил,

а твой вольный дух не мог смириться с этой мыслью!

Ты рванулся прочь, но просвистел аркан!

Ты от боли взвился над землей.

Но упал, а сверху падала роса,

мигом раньше сбитая тобой…

И ты стал заложником узды,

а при виде плети сердце билось от испуга,

подгоняем криками толпы

и ударом шпор, ты раз за разом мчал по кругу!

А душа рвалась к равнинам и лесам,

где никто не властен над тобой,

Где в лучах рассвета таяла роса

мигом раньше сбитая тобой…

Всадник гонит вскачь, ревет толпа…

Разорвалось сердце, словно финишная лента!

Пусть на миг и пусть с клеймом раба,

но сбылась мечта: ты мчал вперед быстрее ветра!

Но упал на землю и закрыл глаза.

Вот они — свобода и покой!

Жаль, что жизнь тебе не проскакать назад,

Чтоб проститься с солнцем и росой!

In een puur angstveld wist je het niet.

Je was vrij en racete trots in de stralen van de dageraad.

Ik heb maar van één ding in de wereld gedroomd:

Word de snelste, ren sneller in de verte dan de wind!

En met de zonsopgang begon hij te rennen,

Haastte zijn doel geïnspireerd

Op je hielen verbrandde de dageraad de dauw

meteen neergehaald door jou

Je was vrij tussen de vlakten,

Nu in een gang brekend, dan steigerend in draf.

Maar het tweebenige beest heeft je gevangen,

en je vrije geest kon deze gedachte niet verwerken!

Je rende weg, maar de lasso floot!

Je zweefde boven de grond van de pijn.

Maar hij viel, en dauw viel van boven,

in een oogwenk door jou neergeslagen...

En je werd een gijzelaar van het hoofdstel,

en bij het zien van de zweep klopte het hart van angst,

gedreven door het geschreeuw van de menigte

en met een stoot van sporen rende je keer op keer in een cirkel!

En de ziel snelde naar de vlakten en bossen,

waar niemand macht over je heeft,

Waar dauw smolt in de stralen van de dageraad

in een oogwenk door jou neergeslagen...

De ruiter rijdt in galop, de menigte brult ...

Mijn hart brak als een afwerkingstape!

Laat het voor een moment zijn en laat het zijn met het merk van een slaaf,

maar een droom kwam uit: je rende sneller vooruit dan de wind!

Maar hij viel op de grond en sloot zijn ogen.

Hier zijn ze - vrijheid en vrede!

Jammer dat je niet terug kunt springen in het leven,

Om afscheid te nemen van de zon en de dauw!