Universal Truth - Opeth

Sweat on the brow runs over faces made of snow

There comes a time in life when death may come too slow

Honesty in the necrology

The offspring smear your name in print

You have waited far too long

But Spring is set in bloom

You have conquered love inside

Yet sorrow is your doom

The debts are long since paid, inheritance is set

Still agitation reels inside, lest you forget

Lest you forget

At sunrise Friday morning, a haven for your sins

The written dedication etched into your skin

Time won’t heal the wounds you bear

Between old pride and desperate prayers

Time won’t heal any wounds you bear

A set few years of your life are stolen

Light cast on the obvious

Behold the white when it’s faded golden

A stranger’s truth holds no water here

But soon we may have learned

Dead sympathy, an aversion proceeds

A voice lives in your chest that comforts wary thoughts

Yet the brook is still too wide to bridge the gap you’ve sought

Honesty in the necrology

The offspring smear your name in print

You trade your vices every day religiously

A pack of vultures wait for everyone to see

You gave away too much, a harness on your kin

For any transgressions never mirrored mortal sin

Mortal sin

You’re still alone

The day in zenith now, you made it through the night

Voice of perdition came and went far out of sight

Zweet op het voorhoofd loopt over gezichten gemaakt van sneeuw

Er komt een tijd in het leven dat de dood te langzaam komt

Eerlijkheid in de necrologie

De nakomelingen smeren je naam in drukwerk

Je hebt veel te lang gewacht

Maar de lente staat in bloei

Je hebt de liefde van binnen overwonnen

Maar verdriet is je ondergang

De schulden zijn al lang betaald, de erfenis is ingesteld

Nog steeds onrust binnenin, opdat je het niet vergeet

opdat je het niet vergeet

Vrijdagochtend bij zonsopgang, een toevluchtsoord voor je zonden

De geschreven opdracht in je huid gegrift

De tijd heelt de wonden die je draagt ​​niet

Tussen oude trots en wanhopige gebeden

De tijd heelt geen wonden die je draagt

Er wordt een paar jaar van je leven gestolen

Licht geworpen op het voor de hand liggende

Zie het wit als het vervaagd goudkleurig is

De waarheid van een vreemde houdt hier geen stand

Maar binnenkort hebben we misschien geleerd

Dode sympathie, er ontstaat een afkeer

Er leeft een stem in je borst die behoedzame gedachten troost

Toch is de beek nog te breed om de door jou gezochte kloof te overbruggen

Eerlijkheid in de necrologie

De nakomelingen smeren je naam in drukwerk

Je verhandelt je ondeugden elke dag religieus

Een roedel gieren wacht tot iedereen het ziet

Je hebt te veel weggegeven, een harnas voor je verwanten

Voor alle overtredingen weerspiegelde nooit de doodzonde

Doodzonde

Je bent nog steeds alleen

De dag in het zenit nu, je hebt de nacht gehaald

Stem des verderfs kwam en ging ver uit het zicht