The Baying of the Hounds - Opeth

I hear the baying of the hounds in the distance

I hear them devouring

Pest-ridden jackals of the earth

Diabolical beasts and roaming the forests

In wait and constant protectors

Calling you to sit by his side

Your self-loathing image in his flesh

A revelation upon which you linger

His words are flies swarming towards the true insects

Feasting on buried dreams and spreading decay upon your skin

His eyes spew forth a darkness that cut through and paralyze

Casts light upon your secrets forced to confront your enemies

His mouth is a vortex sucking you into its pandemonium

Fools you with a helping hand of ashes reached out in false dismay

His body is a country, the cities lay dead beyond despair

Friends turned enemies unable to come clean

In a rising fog of reeking death

Everything you believed is a lie

Everyone you loved is a death-burden

So you take comfort in him and you are receptive to stark wishes

No longer struggling to declare your stand

You would inflict no harm to others

They are unaware and in a loop of futile events

You are everything, they are nothing

Drown in the deep mire with past desires

Beneath the mire, drown desire now with you

Drown in the deep mire with past desires

Beneath the mire, drown desire now with you

Lined up verses on dead skin

The tainted lips of a stranger resting upon hers

And I embrace bereavement

Everything beloved is shattered anyway

I would devote myself to anyone, I would accept any flaws

I am too weak to resist

Tension vibrating with horror, finding the outcast in my eyes

Pushing nerves on a puppet, endless poison in my veins

Clean intent now tainted with death

And so, cold touch now inhumane

Every waking hour awaiting a reverie to unfold

Louder by the minute

The baying of the hounds calling me back to my home

Ik hoor het blaffen van de honden in de verte

Ik hoor ze verslinden

Door pest geteisterde jakhalzen van de aarde

Duivelse beesten en zwervend door de bossen

In de wacht en constante beschermers

Hij roept je op om aan zijn zijde te gaan zitten

Je zelfhaat in zijn vlees

Een openbaring waar je bij stilstaat

Zijn woorden zijn vliegen die zwermen naar de echte insecten

Genieten van begraven dromen en bederf op je huid verspreiden

Zijn ogen spuwen een duisternis uit die doorsneed en verlamde

Werpt licht op je geheimen die worden gedwongen om je vijanden te confronteren

Zijn mond is een draaikolk die je in zijn pandemonium zuigt

Je voor de gek houden met een helpende hand van as stak zijn hand uit in valse ontzetting

Zijn lichaam is een land, de steden lagen dood op de grond van wanhoop

Vrienden veranderden in vijanden die niet in staat waren om schoon te maken

In een opstijgende mist van stinkende dood

Alles wat je geloofde is een leugen

Iedereen van wie je hield is een doodslast

Dus je troost bij hem en je staat open voor grimmige wensen

Geen moeite meer om uw standpunt aan te geven

Je zou anderen geen kwaad doen

Ze zijn zich er niet van bewust en zitten in een lus van nutteloze gebeurtenissen

Jij bent alles, zij zijn niets

Verdrinken in het diepe slijk met verlangens uit het verleden

Onder het slijk, verdrink het verlangen nu met jou

Verdrinken in het diepe slijk met verlangens uit het verleden

Onder het slijk, verdrink het verlangen nu met jou

Verzen op een rij op dode huid

De bedorven lippen van een vreemdeling die op de hare rust

En ik omhels rouw

Alles wat geliefd is, is toch verbrijzeld

Ik zou mezelf aan iedereen wijden, ik zou eventuele gebreken accepteren

Ik ben te zwak om weerstand te bieden

Spanning trillend van afgrijzen, het vinden van de verschoppeling in mijn ogen

Zenuwen op een marionet duwen, eindeloos gif in mijn aderen

Schone bedoelingen nu besmet met de dood

En dus, koude aanraking nu onmenselijk

Elk wakker uur in afwachting van een mijmering om zich te ontvouwen

Met de minuut luider

Het blaffen van de honden die me terug naar mijn huis roepen