Prologue - Opeth

A morning in magenta, the petals fed from the dew

She held her breath for a moment, to pause off the stream

Still clinging to vast, old memories

And I would marvel at her beauty, playing through the rain

The coffin is beautifully engraved

Stained by soil, symbols of death

All of which are stared upon, with porcelain eyes it seems

Some spoke, and it was my turn to go

In death entwined, I could not believe

But it hangs around my neck

A soft breeze passed me by, somewhat warmer for a second

I knew it was the coming of spring, thus our APRIL ETHEREAL

Een ochtend in magenta, de bloemblaadjes gevoed door de dauw

Ze hield even haar adem in om de stream te onderbreken

Ik klamp me nog steeds vast aan grote, oude herinneringen

En ik zou me verbazen over haar schoonheid, spelend door de regen

De kist is prachtig gegraveerd

Bevlekt door aarde, symbolen van de dood

Die allemaal worden aangestaard, met porseleinen ogen lijkt het

Sommigen spraken, en het was mijn beurt om te gaan

In de dood verstrengeld, kon ik niet geloven

Maar hij hangt om mijn nek

Een zacht briesje passeerde me, even wat warmer

Ik wist dat het de komst van de lente was, dus onze APRIL ETHEREAL