Karma - Opeth

And as they say

Grief is only able to possess

The rotting body clad in ancient clothes

Is left behind with a wave of the hand

I have gone away

The bed is cold and empty

Trees bend their boughs toward the earth

And nighttime birds float as black faces

It was the hand reaching out through the mirror

Unknown and scarred by life…

The luring eyes, you had never seen

You have nothing more to find

You have nothing more to lose

The cold season drifts over the land

They huddle in the brown corners

Some would settle for less

The castles were all empty, asleep

Long awaiting their king

Beckoning round the bend

Amidst the forest one would hear that I had been there

Draped within a fate I could not change

And always welcoming Winter’s EPILOGUE

En zoals ze zeggen

Verdriet is alleen in staat om te bezitten

Het rottende lichaam gekleed in oude kleren

Wordt achtergelaten met een handgebaar

Ik ben weggegaan

Het bed is koud en leeg

Bomen buigen hun takken naar de aarde

En nachtelijke vogels zweven als zwarte gezichten

Het was de hand die uitstak door de spiegel

Onbekend en getekend door het leven...

De lokkende ogen die je nog nooit had gezien

Je hebt niets meer te vinden

Je hebt niets meer te verliezen

Het koude seizoen drijft over het land

Ze kruipen in de bruine hoeken

Sommigen zouden genoegen nemen met minder

De kastelen waren allemaal leeg, in slaap

Lang wachten op hun koning

Wenkend door de bocht

Midden in het bos zou je horen dat ik daar was geweest

Gehuld in een lot dat ik niet kon veranderen

En altijd welkom Winter's EPILOGUE