April Ethereal - Opeth

It was me, peering through the looking-glass

Beyond the embrace of Christ

Like the secret face within the tapestry

Like a bird of prey over the crest

And she was swathed in sorrow, as if born within its mask

Her candlelight snuffed, the icon smiled

Emptiness followed by her wake

I could clasp her in undying love

Within ghostlike rapture the final word was mine

She faced me in awe

'Twas a token of ebony colour

Embodied in faint vapour

Wandering through April’s fire

Compelled to grasp and to hold the one that was you

I will endure, hide away

I would outrun the scythe, glaring with failure

It is a mere destiny I thought, a threshold I had crossed before

The rain was waving goodbye, and when the night came

The forest folded its branches around me

Something passed by, and I went into a dream

She laughing and weeping at once: «take me away»

I don’t know how or why, I’ll never know WHEN

Ik was het die door de spiegel tuurde

Voorbij de omhelzing van Christus

Zoals het geheime gezicht in het tapijt

Als een roofvogel over de kam

En ze was gehuld in verdriet, alsof ze binnen zijn masker was geboren

Haar kaarslicht doofde, het icoon glimlachte

Leegte gevolgd door haar kielzog

Ik zou haar in eeuwige liefde kunnen omsluiten

Binnen spookachtige vervoering was het laatste woord van mij

Ze keek me met ontzag aan

'Het was een teken van ebbenhoutkleur'

Belichaamd in vage damp

Dwalend door het vuur van april

Gedwongen om degene die jij was te grijpen en vast te houden

Ik zal doorstaan, verstoppen

Ik zou de zeis ontlopen, schitterend van mislukking

Het is slechts een lot waarvan ik dacht, een drempel die ik eerder had overschreden

De regen zwaaide vaarwel, en toen de nacht kwam

Het bos vouwde zijn takken om me heen

Er kwam iets voorbij, en ik ging in een droom

Ze lacht en huilt tegelijk: «neem me mee»

Ik weet niet hoe of waarom, ik zal nooit weten WANNEER