Benzaiten - Oceans Ate Alaska, Alex Teyen

Born to premeditated harm

Her infant limbs

Ripped from her mother’s arms

Born to premeditated harm

Lifeless

She never wanted this

She never wanted to live like this

No honour

They raise her to her feet

Pure as the lotus leaves

Blossoming from this

From this disfigured earth

Yet so colourless

Just don’t be afraid, just don’t be afraid

She watches over you

Grieving with your pain

They should be afraid, they should be afraid

Bow down or no neck remains un-cleaved

Flowing like a stream with unrestrained fluidity

To rid the world of this disease

Silently existing immersed in green

Her heart still pure as the lotus leaves

Her heart still pure as the lotus leaves

Stalking in the confines of the night

With a thirst to massacre her fucked up mind

She rises to her feet

Her heart empty of grief

Something sharper

No mercy, no neck remains un-cleaved

As she watches the kingdom burn redder than the autumn leaves

No mercy, no neck remains un-cleaved

Geboren om met voorbedachten rade kwaad te doen

Haar baby ledematen

Uit de armen van haar moeder gerukt

Geboren om met voorbedachten rade kwaad te doen

Levenloos

Dit heeft ze nooit gewild

Ze wilde nooit zo leven

Geen eer

Ze brengen haar overeind

Zuiver als de lotusbladeren

Hieruit bloeiend

Van deze misvormde aarde

Maar toch zo kleurloos

Wees gewoon niet bang, wees gewoon niet bang

Ze waakt over je

Rouwen met je pijn

Ze zouden bang moeten zijn, ze zouden bang moeten zijn

Buigen of geen nek blijft ongespleten

Vloeiend als een stroom met onbeperkte vloeibaarheid

Om de wereld van deze ziekte te verlossen

Stil bestaand ondergedompeld in het groen

Haar hart is nog zo zuiver als de lotus vertrekt

Haar hart is nog zo zuiver als de lotus vertrekt

Stalken in de beslotenheid van de nacht

Met een dorst om haar verdomde geest af te slachten

Ze komt overeind

Haar hart leeg van verdriet

Iets scherper

Geen genade, geen nek blijft ongespleten

Terwijl ze toekijkt hoe het koninkrijk roder brandt dan de herfstbladeren

Geen genade, geen nek blijft ongespleten