The Story of Our Life - Nine Eleven

We may only have time to

Count the square yards offered to us and those we’ll never thread upon

Dream of spaces our brain can no longer imagine

Talk about happiness in the past tense

With colors that we no longer can see

Count the one not left anymore to live

Born as king?!

Yeah, the palace where our throne is set is a bog!

So that we can only shit our rage in a dream and live anarchy through poems

Lost in the shithole that sheltered once our good resolutions

One gives birth so that one can eat

One keeps on going so that one ends up under plastic and behind shop windows

Nothing left to understand, nothing left to learn in here

We only need to laugh and cry…

And mechanically execute orders from slaughterhouse to the grave

How many more minutes to go, each one bearing one more regret?

We hebben misschien alleen tijd om

Tel de vierkante meters die ons worden aangeboden en die we nooit zullen gebruiken

Droom van ruimtes die onze hersenen zich niet meer kunnen voorstellen

Praat over geluk in de verleden tijd

Met kleuren die we niet meer kunnen zien

Tel degene die niet meer over is om te leven

Geboren als koning?!

Ja, het paleis waar onze troon staat is een moeras!

Zodat we onze woede alleen maar in een droom kunnen schijten en anarchie kunnen leven door middel van gedichten

Verdwaald in de shithole die ooit onze goede voornemens beschutte

Men bevalt zodat men kan eten

Men blijft maar doorgaan zodat men onder plastic en achter etalages belandt

Niets meer te begrijpen, niets meer om te leren hier

We hoeven alleen maar te lachen en te huilen...

En orders mechanisch uitvoeren van het slachthuis tot aan het graf

Hoeveel minuten te gaan, elk met nog een keer spijt?