Sen - Nine Eleven

It’s a dead end.

The whole earth has been covered by the asphalt,

And the sun sets no longer.

Every fucking breathing thing has to die.

Sen’s freedom fades through short-living years.

From the sky the vultures spy on the world with forgotten colors:

They’re looking for dreams which could escape them.

And they would love that Sen asked them to let her live…

Spend all her life, half-dead,

Washing our lies stuck to the linoleum of these golden cells.

«One never forgets people one loves,

But it’s often hard to remember them'

She has now to make this choice,

Disown or forget herself,

Abandoned to the madness of the automatic mode of afterlife.

No more lions to tame in here,

Just some pigs to feed and satisfy cause everything has a one-life use.

Like the last kiss she though she shared was…

One never forgets people one loves,

But it’s often hard to remember them.

It’s a dead end.

Even her name didn’t resist to time…

She just sold it to the body she uses.

Here, a «none-faced» spies on her…

It’s the shadow stolen from her.

It tears your heart apart and exchanges money against your blood.

Pan, did you make the right choice in the ogre’s secret place?

But it’s the first round to win!

To remember she’s neither the eternal sunshine in which we drown nor the wads,

The food we eat, or the work «offered» in which we lose ourselves…

It’s better to burn out than to fade away!

The midnight express is waiting now for Sen,

With its own ghosts, reflections and her last hopes.

One never forgets people one loves,

But it’s often hard to remember them

Het is een doodlopende weg.

De hele aarde is bedekt met asfalt,

En de zon gaat niet meer onder.

Elk verdomd ademend ding moet sterven.

De vrijheid van Sen vervaagt door korte levensjaren.

Vanuit de lucht bespioneren de gieren de wereld met vergeten kleuren:

Ze zijn op zoek naar dromen die hen kunnen ontsnappen.

En ze zouden het geweldig vinden als Sen hen vroeg haar te laten leven...

Breng haar hele leven, halfdood,

Onze leugens wassen vast aan het linoleum van deze gouden cellen.

«Je vergeet nooit de mensen van wie je houdt,

Maar het is vaak moeilijk om ze te onthouden'

Ze moet nu deze keuze maken,

Zichzelf verloochenen of vergeten,

Verlaten aan de waanzin van de automatische modus van het hiernamaals.

Geen leeuwen meer om hier te temmen,

Slechts een paar varkens om te voeden en te bevredigen, want alles heeft een eenmalig gebruik.

Zoals de laatste kus die ze deelde, was...

Je vergeet nooit de mensen van wie je houdt,

Maar het is vaak moeilijk om ze te onthouden.

Het is een doodlopende weg.

Zelfs haar naam kon de tijd niet weerstaan...

Ze heeft het gewoon verkocht aan het lichaam dat ze gebruikt.

Hier bespioneert een «none-faced» haar...

Het is de schaduw die van haar is gestolen.

Het verscheurt je hart en ruilt geld tegen je bloed.

Pan, heb je de juiste keuze gemaakt op de geheime plek van de boeman?

Maar het is de eerste ronde die wint!

Om te onthouden dat ze noch de eeuwige zonneschijn is waarin we verdrinken, noch de proppen,

Het voedsel dat we eten, of het werk dat we ‘aanbieden’ waarin we ons verliezen…

Het is beter om op te branden dan te vervagen!

De middernachtexpress wacht nu op Sen,

Met zijn eigen geesten, reflecties en haar laatste hoop.

Je vergeet nooit de mensen van wie je houdt,

Maar het is vaak moeilijk om ze te onthouden