О чём я печалюсь, о чём я грущу - Николай Рыбников

О чём я печалюсь, о чём я грущу,

Одной лишь гитаре открою,

Девчонку без адреса всюду ищу,

И днём, и вечернею порою.

Быть может она далеко, далеко,

Быть может совсем она близко,

Найти человека в Москве нелегко,

Когда неизвестна прописка.

Ах, адресный стол, вы учёный народ,

Найдите её по приметам,

Глаза, словно звёзды, и брови вразлёт,

И носик курносый при этом.

В Москве отвечает учёный народ,

Бессмысленны ваши запросы,

Сто тысяч девчонок, чьи брови вразлёт,

И полмиллиона курносых.

Со смены отправлюсь на поиски вновь,

Лишь вечер над городом ляжет,

Надеюсь я только, друзья, на любовь,

Она мне дорогу подскажет.

Waar ben ik verdrietig over, waar ben ik verdrietig over,

Ik zal slechts één gitaar openen,

Ik zoek overal naar een meisje zonder adres,

Zowel overdag als soms 's avonds.

Misschien is ze ver, ver weg

Misschien is ze heel dichtbij

Een persoon vinden in Moskou is niet gemakkelijk,

Wanneer registratie onbekend is.

Oh, adresbureau, jullie zijn geleerde mensen,

Vind haar door tekens,

Ogen als sterren, en wenkbrauwen vliegen,

En tegelijkertijd de stompe neus.

In Moskou antwoorden de geleerden:

Uw verzoeken zijn zinloos

Honderdduizend meisjes, wiens wenkbrauwen vliegen,

En een half miljoen stompneuzen.

Vanaf de dienst ga ik weer op zoek,

Alleen de avond zal over de stad vallen,

Ik hoop alleen, vrienden, op liefde,

Ze zal me de weg wijzen.