La musica sorride a tutti - Night Skinny

Inalo l’anima dell’aria come giro tra i pianeti

Mi sveglio con un alleluia mi attaccano al cervello dei divieti

Mi perdo nella notte buia diviso da passione

Agli angoli del cielo due magneti attirano

Costellazioni emozioni in gola tipo 'nduja

Immagini di foto povere

Sbiadite sotto dita di polvere

Divido le schermate che mi arrivano sugli occhi

Rintocchi viviamoci un’immagine stupenda

Dromedario nel deserto che mi hai aperto la contemplazione

Soffio sulla foce al Gange la serenità

Sperando che non ci si riprenda

Sai che Dio non piange lascia che mi stenda sulla sua semplicità implicita

Sogno che mi incita anche se mi ospita una nuvola ho bisogno di una mia

rivincita

Ti resta impresso questo verso credi in te stesso

Ma te stesso trova il nesso con il resto di questo universo!

Verso l’orizzonte perso con lo sguardo di fronte

Ad un altro oltre che incombe irrompe

In successive metamorfosi che ci attendono nel tempo

Rompe le forme forse per un nuovo cambiamento

La stessa Madre Terra che ci accoglie in grembo

Ha un progetto in mente anche se non si comprende fino in fondo

La mia anima la venera

Il suo sguardo mi accarezza e mi rigenera protegge dalla tenebra

Come una sincera e pura preghiera alla fortuna

Perchè scacci ogni paura, è scritta in una lingua sconosciuta

Eppure comprensibile come la nuda verità compiuta

Incisa sulla battuta che ci aiuta!

Come estasi innalzata a stasi

Come frasi in temi morbidi

Vellutata ipotesi con mobili remi

Sensibilità che fugge ma ritorna affida

Faida tra le stelle ribelli che ignare del patire invidiano

La nostra luce riflessa

Temi la vicenda più complessa

Ogni insidia malcelata scaturita dalla me demessa

Il cross di Saverio la ricchezza nella semplicità

La liricità si avvita su se stessa

L’improperio deleterio del tempo

Che placa il flusso fermo in amarezza

Ogni circonferenza della nostra essenza ammicca

L’odio che si impicca sopra al podio

In un abbraccio compulsivo collettivo in visibilio

La lunghezza è ottemperata dalla mia follia

Una mente ottenebrata manda lettere d’amore alle sue vertebre

Mentre Dio è assopito inerte si va via

Quel che resta è poter essere leggeri e viver la poesia (ah-ah!)

E così sia!

E' la meccanica del karma che ci marca sottopelle

Navigo le stelle guidato dalla corrente

Galattica senza caravelle immerso nelle profondità

Inseguo la luminosità della Via Lattea

E sento la forza nel calore l’orgoglio

Scaturito dal germoglio di un fiore unisce il nostro foglio

Come con un piccione viaggiatore

Voglio liberare amore non appena l’ho scoperto

E mostrare cosa ho dentro come un intervento a cuore aperto

Nel momento in cui osservo tutto ciò che mi circonda

So che il nostro spirito ascolta una realtà più profonda

Che la vista non ci racconta

Gioca a biglie con le sfere celesti

In movimenti complessi più di quanto tu capiresti

Gesti antichi come resti in siti archeologici

Flusso di note che dissetano la mia oasi

E meditano come monaci sulle scritture

Offrici le tue sconosciute campiture di colore e nuove trame

Sulle quali la mente può riposare

Più di quando saluto e me ne vado in pace amen!

Ik adem de ziel van de lucht in terwijl ik tussen de planeten reis

Ik word wakker met een halleluja die ik hecht aan het brein van de verboden

Ik verdwaal in de donkere nacht, gedeeld door passie

Op de hoeken van de hemel trekken twee magneten elkaar aan

Sterrenbeelden emoties in de keel als 'nduja

Slechte foto's

Vervaagd onder de vingers van stof

Ik verdeel de schermen die in mijn ogen komen

Rintocchi laten we een prachtig beeld ervaren

Dromedaris in de woestijn die je voor mij opende

Ik adem sereniteit aan de monding van de Ganges

In de hoop dat we niet herstellen

Je weet dat God niet huilt, laat me me neerleggen op zijn impliciete eenvoud

Droom die me ophitst, zelfs als een wolk me host, ik heb er zelf een nodig

wraak

Dit vers blijft op je gedrukt, geloof in jezelf

Maar vind zelf de verbinding met de rest van dit universum!

Naar de verloren horizon met de blik vooraan

Naar een ander voorbij dat doemt uitbarstingen op

In volgende metamorfosen die ons in de loop van de tijd te wachten staan

Het breekt de vormen misschien voor een nieuwe verandering

Dezelfde Moeder Aarde die ons verwelkomt in haar baarmoeder

Hij heeft een project in gedachten, ook al wordt het niet helemaal begrepen

Mijn ziel aanbidt het

Zijn blik streelt me ​​en regenereert me, beschermt me tegen de duisternis

Als een oprecht en puur gebed tot geluk

Omdat het alle angst verdrijft, is het in een onbekende taal geschreven

Maar toch begrijpelijk als de naakte waarheid volbracht

Gegraveerd op de grap die ons helpt!

Als extase tot stasis verheven

Zoals zinnen in zachte thema's

Fluweelzachte gok met beweegbare roeispanen

Gevoeligheid die wegloopt maar vertrouwen teruggeeft

Vete tussen de opstandige sterren die, zich niet bewust van het lijden, jaloers zijn

Ons gereflecteerde licht

Je bent bang voor het meest complexe verhaal

Elke slecht verborgen valkuil is uit mij voortgekomen demessa

Xavier's kruis is rijkdom in eenvoud

De lyriek keert zich tegen zichzelf

Het schadelijke oneigenlijke van de tijd

Dat kalmeert de gestage stroom in bitterheid

Elke omtrek van onze essentie knipoogt

De haat die zichzelf op het podium hangt

In een dwangmatige collectieve omhelzing in vervoering

De lengte wordt nageleefd door mijn dwaasheid

Een verduisterde geest stuurt liefdesbrieven naar zijn wervels

Terwijl God inert slaapt, gaan we weg

Het enige dat overblijft is om licht te kunnen zijn en de poëzie te leven (ah-ah!)

En het zij zo!

Het is de mechanica van karma die ons onder de huid markeert

Ik zeil over de sterren geleid door de stroom

Galactisch zonder karvelen ondergedompeld in de diepte

Ik streef naar de helderheid van de Melkweg

En ik voel de kracht in de hitte en trots

Ontsproten uit de knop van een bloem verenigt het ons laken

Zoals met een postduif

Ik wil liefde loslaten zodra ik het heb ontdekt

En laat zien wat erin zit, zoals een openhartoperatie

Op het moment dat ik alles om me heen observeer

Ik weet dat onze geest luistert naar een diepere realiteit

Dat zicht vertelt ons niet

Knikkers spelen met hemelse sferen

In complexere bewegingen dan je zou begrijpen

Oude gebaren zoals overblijfselen op archeologische vindplaatsen

Stroom van noten die mijn oase doven

En ze mediteren als monniken op de geschriften

Bied ons uw onbekende achtergronden van kleur en nieuwe texturen aan

Waarop de geest kan rusten

Meer dan wanneer ik afscheid neem en in vrede vertrek. Amen!