Vertigo - Near Death Condition

A simple glance into the past and I suddenly realize

In a maelstrom of bitterness and disgust

That dreams enlightening my childhood

Have been shattered like waves against the rocks

Thus looking towards the future

There is nothing but emptiness and decrepitude

Of a life that fills with hate and frustrations

At the rhythm of my painful heartbeats

Contemplating the celestial sphere

This great void surrounding us and making us cease

To matter

Reinforcing my conviction that god has forgotten

Us

In eternity of nothingness that our extinction

Would not undermine

I finally turn my eyes towards the most absolute

Emptiness

The one to which the noblest feelings are assigned

Catalyzer of suffering, overwhelmed by debilitating

Emotions

That only dereliction can annihilate

Focused on our miserable and dusty existence

Insignificant while we’re contemplating this world

From the seat left vacant by god

Long gone to cry the bereavement of his creation

Nothing is immutable, nothing stays

Sentenced to roam into the throes of time

Enslaved by flesh, real infirmity of mind

The need for a mean to annihilate ourselves remains

Vertigo

Above the void of existence

That makes me lose my marks

I can give no sense to this

And need to end it all

But it’s my addiction to suffering

That still keeps me alive

Een simpele blik in het verleden en ik realiseer me ineens

In een maalstroom van bitterheid en walging

Die dromen die mijn jeugd verlichten

Zijn verbrijzeld als golven tegen de rotsen

Dus op zoek naar de toekomst

Er is niets dan leegte en verval

Van een leven dat gevuld is met haat en frustraties

Op het ritme van mijn pijnlijke hartslag

Nadenken over de hemelbol

Deze grote leegte die ons omringt en ons doet ophouden

Er toe doen

Mijn overtuiging versterkend dat God vergeten is

Ons

In de eeuwigheid van niets dat ons uitsterven

Zou niet ondermijnen

Eindelijk richt ik mijn ogen op de meest absolute

Leegte

Degene waaraan de edelste gevoelens zijn toegewezen

Katalysator van lijden, overweldigd door slopende

Emoties

Dat alleen nalatigheid kan vernietigen

Gericht op ons ellendige en stoffige bestaan

Onbeduidend terwijl we over deze wereld nadenken

Van de stoel die door god is vrijgelaten

Lang geleden om het verlies van zijn creatie te huilen

Niets is onveranderlijk, niets blijft

Veroordeeld om door de tijd te dwalen

Geknecht door vlees, echte geestesziekte

De behoefte aan een middel om onszelf te vernietigen blijft bestaan

Hoogtevrees

Boven de leegte van het bestaan

Daardoor verlies ik mijn punten

Ik kan hier geen verstand van hebben

En moet het allemaal beëindigen

Maar het is mijn verslaving aan lijden

Dat houdt me nog steeds in leven