Nostalgia for Chaos - Near Death Condition

Blessed are the poor in spirit

For they have but a low awareness of existing

To gauge the depth of life leads to find nothingness

Then let us place among those who don’t look for

Anything

Who blind themselves to not disappear

And the disgust with reality will become bearable

Blessed are the deceased children

For they will never know disillusion

Of a life that is not worthy

Of the promises of childhood

Living in the moment they have died

Innocent and ignorant

Without projecting into useless dreams

Devastated by labour and the presence of others

Blessed are the stillborn

For they haven’t learnt anything

The knowledge of this world leads

To glimpse its vacuity

And takes us away from chaos that was our cradle

Let us deny the world of others

Let us deny everything

Let us kill ourselves and go back to chaos

Birth is not the supreme good, I curse it!

Let us flee from it to forget this scourge

This evil behind us and not before

That should cause grief

For it has thrown us out of chaos

We should have never left

I detest this mortal shell that wastes away day by day

All crippled from birth compared to excellence

We are nothing and adorn ourselves with artifacts

Becoming a void decorated with grotesque

Profoundly thwarted, deceived by life for here

This is no love, but a narcissistic desire of seduction

There is no good but a cult of ephemeral beauty

And no great dream that be realized

I miss this moment before I was born

Looking forward to returning to chaos

Zalig zijn de armen van geest

Want ze hebben maar een laag bewustzijn van bestaande

Het peilen van de diepte van het leven leidt tot het vinden van het niets

Laten we ons dan plaatsen bij degenen die niet zoeken naar

Iets

Die zichzelf verblinden om niet te verdwijnen

En de walging van de realiteit zal draaglijk worden

Gezegend zijn de overleden kinderen

Want ze zullen nooit desillusie kennen

Van een leven dat niet waardig is

Van de beloften van de kindertijd

Leven in het moment dat ze zijn gestorven

Onschuldig en onwetend

Zonder te projecteren in nutteloze dromen

Verwoest door de arbeid en de aanwezigheid van anderen

Gezegend zijn de doodgeborenen

Want ze hebben niets geleerd

De kennis van deze wereld leidt

Om een ​​glimp op te vangen van de leegte ervan

En neemt ons weg van de chaos die onze wieg was

Laten we de wereld van anderen ontkennen

Laten we alles ontkennen

Laten we zelfmoord plegen en teruggaan naar de chaos

Geboorte is niet het hoogste goed, ik vervloek het!

Laten we ervoor vluchten om deze plaag te vergeten

Dit kwaad achter ons en niet eerder

Dat zou verdriet moeten opleveren

Want het heeft ons uit de chaos gehaald

We hadden nooit weg moeten gaan

Ik verafschuw dit sterfelijk omhulsel dat met de dag verspilt

Allemaal kreupel vanaf de geboorte vergeleken met uitmuntendheid

We zijn niets en versieren ons met artefacten

Een leegte worden versierd met grotesk

Diep gedwarsboomd, bedrogen door het leven voor hier

Dit is geen liefde, maar een narcistisch verlangen naar verleiding

Er is geen goed, maar een cultus van kortstondige schoonheid

En geen grote droom die wordt gerealiseerd

Ik mis dit moment voordat ik werd geboren

Ik kijk ernaar uit om terug te keren naar de chaos