Krakowski Spleen - Natalia Przybysz

Chmury wiszą nad miastem

Ciemno i wstać nie mogę

Naciągam głębiej kołdrę

Znikam, kulę się w sobie

Powietrze gęste i lepie

Wilgoć osiada na twarzach

Ptak smętnie siedzi na drzewie

Leniwie pióra wygładza

Poranek przechodzi w południe

Bezwładnie mijają godziny

Czasem zabrzęczy mucha

W sidłach pajęczyny

A słońce wysoko, wysoko

Świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie

Zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «Raz!»

Ze słońcem twarzą w twarz (x2)

Ulice mgłami spowite

Toną w ślepych kałużach

Przez okno patrzę znużona

Z tęsknotą myślę o burzy

A słońce wysoko, wysoko

Świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie

Zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «Raz!»

Ze słońcem twarzą w twarz (x3)

Wolken hangen boven de stad

Het is donker en ik kan niet opstaan

Ik trek de dekens dieper naar beneden

Ik verdwijn, kruip in mezelf

De lucht is dik en beter

Vocht loopt op de gezichten

De vogel zit treurig in een boom

Hij strijkt lui de veren glad

De ochtend gaat over in de middag

Uren gaan voorbij

Soms klinkt er een vlieg

In de val van spinnenwebben

En de zon staat hoog, hoog

Het schijnt in de ogen van de piloten

Verwarmt onvermoeibaar

Koude blauwe ruimtes

Ik wacht tot de wind wegjaagt

Donker gevouwen gordijnen

Dan zal ik staan ​​voor "Once!"

Met de zon van aangezicht tot aangezicht (x2)

De straten zijn gehuld in mist

Ze verdrinken in blinde plassen

Vermoeid kijk ik door het raam

Ik verlang naar de storm

En de zon staat hoog, hoog

Het schijnt in de ogen van de piloten

Verwarmt onvermoeibaar

Koude blauwe ruimtes

Ik wacht tot de wind wegjaagt

Donker gevouwen gordijnen

Dan zal ik staan ​​voor "Once!"

Met de zon oog in oog (x3)