The People That You Never Get to Love - Nancy LaMott, Кристофер Марло

You’re browsing through

A second hand bookstore

And you see him

In non-fiction

V through Y

She looks up

From World War Two

And then you catch

His catching you

Catching his eye

And you quickly turn away

Your wishful stare

And take a sudden interest

In your shoes

If you only had the courage

But you don’t she turns

And leaves and you both lose

And you think about

The people

That you never get to love

It’s not as if you even

Have the chance

So many worth

A second life

But rarely do you get

A second glance

Until fate cuts

In on your dance

And you’ll see him on a train

That you’ve just missed

At a bus stop

Where your bus will never stop

Or in a passing Buick

When you’ve been pulled over

By a traffic cop

Or you’ll share an elevator

Just you two

And you’ll rise

In solemn silence

To your floor

Like the fool

You are you get off

And he leaves your life

Behind a closing door

And you think about

The people

That you never get to love

The poem you intended to begin

The saddest words

That anyone has ever said

Are «Lord what might have been»

But noone said you get to win

Still you’re never gonna miss

What you don’t know

And you don’t know

Who you’ll meet

At half past three

It could be a total stranger

Who looks something

Just exactly much like me

One of the people

That you never get to love

One of the people

That you never get to love

The people

That you never get to love

Je bladert door

Een tweedehands boekenwinkel

En je ziet hem

In non-fictie

V tot en met Y

Ze kijkt op

Uit de Tweede Wereldoorlog

En dan vang je

Hij betrapt je

Zijn oog vangen

En je draait je snel om

Je wensende blik

En neem een ​​​​plotselinge interesse

In jouw schoenen

Als je maar de moed had

Maar jij niet, ze draait zich om

En vertrekt en jullie verliezen allebei

En je denkt erover na

De mensen

Dat je nooit kunt liefhebben

Het is niet alsof je zelfs

De kans hebben

Zoveel waard

Een tweede leven

Maar zelden krijg je

Een tweede blik

Tot het noodlot toeslaat

In op je dans

En je zult hem in een trein zien

Dat heb je net gemist

Bij een bushalte

Waar uw bus nooit zal stoppen

Of in een passerende Buick

Wanneer je bent aangehouden

Door een verkeersagent

Of je deelt een lift

Alleen jullie twee

En je zult opstaan

In plechtige stilte

Naar je verdieping

Zoals de dwaas

Jij bent jij stapt uit

En hij verlaat je leven

Achter een sluitende deur

En je denkt erover na

De mensen

Dat je nooit kunt liefhebben

Het gedicht waarmee je wilde beginnen

De meest trieste woorden

Dat heeft iemand ooit gezegd

Zijn «Heer wat had kunnen zijn»

Maar niemand zei dat je mag winnen

Toch ga je nooit missen

Wat je niet weet

En je weet het niet

Wie je zult ontmoeten

Om half vier

Het kan een volslagen vreemde zijn

Wie ziet er iets uit

Precies zoals ik

Een van de mensen

Dat je nooit kunt liefhebben

Een van de mensen

Dat je nooit kunt liefhebben

De mensen

Dat je nooit kunt liefhebben