O, Astoria! - Musée Mécanique

For the rest of our lives we’ll be swaying

As laces and dirtied old soles.

From the branches young age’s engagements

Have flocked with the sparrows and gulls

To O, Astoria.

‘Neath the rails of old engines' abandon

‘Tween cracks in the gravel and moss

Where the flickers of memories we flattened

In the copper of pennies are lost

In the shade of our glory

At the hill where the old chapel stands

There is held our beliefs where we left them

In the skin of the tall pines, the rocks, and the sands

Of O, Astoria!

There we on the water took count

Of the moons that have orbited us and gave weight

To our arms that could open but slight

Though our words would change even gravity’s might.

With the dust and the ash of our fathers passed

Tucked neatly in our blood

O, what length we’ve waited for this place to seek us out!

O, Astoria.

In the shade of our glory

At the end of Columbia’s breath

Did we know our beliefs when we forged them

In the skin of the tall pines the rocks and the sands?

Of O, Astoria!

Voor de rest van ons leven zullen we wiegen

Als veters en vuile oude zolen.

Van de verlovingen van de takken van de jonge leeftijd

Zijn samengekomen met de mussen en meeuwen

Naar O, Astoria.

'Neath de rails van oude motoren' verlaten

'Tween scheuren in het grind en mos'

Waar de flikkeringen van herinneringen we platmaakten

In het koper van centen zijn verloren

In de schaduw van onze glorie

Op de heuvel waar de oude kapel staat

Er wordt vastgehouden aan onze overtuigingen waar we ze hebben achtergelaten

In de huid van de hoge dennen, de rotsen en het zand

Van O, Astoria!

Daar telden we op het water

Van de manen die om ons heen draaiden en gewicht gaven

Naar onze armen die maar licht open kunnen gaan

Hoewel onze woorden zelfs de macht van de zwaartekracht zouden veranderen.

Met het stof en de as van onze vaders voorbij

Netjes verscholen in ons bloed

O, wat hebben we lang gewacht op deze plek om ons te zoeken!

Oh, Astoria.

In de schaduw van onze glorie

Aan het einde van Columbia's adem

Wisten we onze overtuigingen toen we ze smeedden?

In de huid van de hoge dennen de rotsen en het zand?

Van O, Astoria!