Рисуя свет - Murovei

В рассвете сил, слегка запутан, молча в парке кормит птиц

Живёт на белом свете, утро, груда исписанных страниц

Там, где добро и зло, уют и мрак

Где пролетают дни, как один миг, как один шаг

Он часто представляет мир странным глубоким сном

И каждый как-то в это влип

Крутится жизни колесо, и кто сияет, кто поник

Художник видит всё, вращает кисть, пишет дневник

То землю снегом заметёт, то дождь сотрёт его следы

Греется где-то под мостом, просит прохожих дать на хлеб

Картины прячет в свой мешок, туда, где старенький мольберт

Помнит, как было хорошо, держит в себе тот тёплый свет

Ночью напишет свой стишок, как выживает человек

Он не грешил, пусть видит Бог, молитвой вторит в голове

Мелочь валяется у ног, вера перерастает в гнев

Когда и что не так пошло, ответа нет и вдалеке

Бродяга спит, жизнь тупиком, он замерзает на скамье

Здесь отравлена судьба, все бегут по делам

Время вводит в меня яд, медленный караван

Я построю свой причал и увижу тебя

Пусть вокруг всё прочесал, есть надежда всегда

Дай хоть попробовать тебя, радость, мы в городах

Видим скверную печаль, только скромный очаг

Послушай, разве так должно быть, вместе летим в пропасть

Я рисую свет, я пишу об этом повесть

На ум приходит лишь петля, годы скитаний по дворам

Никто не держит, ни семья, всё как зашились по домам

Понял всю суть от, А до Я, он в роли брошенного пса

От января до января наивно просит небеса

Будет один на Новый год, себя старик поздравит сам

Ах, это грустное кино, он попадает в райский сад

Где мир совсем иной и происходят чудеса

Туда художник с головой, от радости начнёт писать

Тёмно нарисует острова, морские волны и песок

Добрых людей, что у костра, делят на всех один кусок

Как я попал в эти места, всё наяву или мой сон?

Слишком зелёные леса, огромный, чистый горизонт

Хотел, чтоб кто-то рассказал, только смотрели на его

Он прочитал всё в их глазах, вот и твоё время пришло

Знаешь, я так был одинок

Я улыбаюсь, значит так мне хорошо

Здесь отравлена судьба, все бегут по делам

Время вводит в меня яд, медленный караван

Я построю свой причал и увижу тебя

Пусть вокруг всё прочесал, есть надежда всегда

Дай хоть попробовать тебя, радость, мы в городах

Видит скверную печаль, только скромный очаг

Послушай, разве так должно быть, вместе летим в пропасть

Я рисую свет, я пишу об этом повесть

Я не показывал никому их, то есть, не потому я не хочу, а просто, ну,

у молодёжи нет желания, прийти, посмотреть

In de dageraad van kracht, enigszins verward, stilletjes de vogels in het park aan het voeren

Woont in de wijde wereld, ochtend, een stapel gekrabbelde pagina's

Waar goed en kwaad, troost en duisternis

Waar de dagen voorbij vliegen als een moment, als een stap

Hij stelt zich de wereld vaak voor als een vreemde diepe slaap

En iedereen heeft er op de een of andere manier mee te maken gehad

Het levenswiel draait, en wie straalt, wie hangt neer

De kunstenaar ziet alles, draait de borstel, schrijft een dagboek

Ofwel zal het de grond met sneeuw bedekken, dan zal de regen zijn sporen uitwissen

Ergens onder de brug opwarmen, voorbijgangers om brood vragen

Hij verstopt de schilderijen in zijn tas, waar de oude ezel staat.

Hij herinnert zich hoe goed het was, houdt dat warme licht in zichzelf

'S Nachts zal hij zijn gedicht schrijven, hoe een persoon overleeft

Hij zondigde niet, laat God zien, hij echoot in zijn hoofd met een gebed

Een kleinigheid ligt aan de voeten, het geloof groeit uit tot woede

Wanneer en wat er mis ging, is er geen antwoord in de verte

De zwerver slaapt, het leven loopt dood, hij bevriest op de bank

Het lot is hier vergiftigd, iedereen draait op zaken

Tijd injecteert vergif in mij, langzame karavaan

Ik zal mijn pier bouwen en tot ziens

Laat alles maar rondkammen, er is altijd hoop

Laat me je proberen, vreugde, we zijn in de steden

We zien veel verdriet, alleen een bescheiden haard

Luister, hoort het zo te zijn, samen vliegen we de afgrond in

Ik teken licht, ik schrijf er een verhaal over

Er komt alleen maar een lus in me op, jaren van ronddwalen over de werven

Niemand houdt vast, niet de familie, alles is alsof het thuis is dichtgenaaid

Ik begreep het hele punt van A tot Z, hij is in de rol van een verlaten hond

Van januari tot januari vraagt ​​de hemel naïef

Er zal er een zijn voor het nieuwe jaar, de oude man zal zichzelf feliciteren

Ah, dit is een trieste film, hij komt terecht in de Tuin van Eden

Waar de wereld totaal anders is en wonderen gebeuren

Daar zal een kunstenaar met een hoofd, met vreugde, beginnen te schrijven

Duister eilanden, zeegolven en zand

Goede mensen bij het vuur zijn in één stuk verdeeld

Hoe ben ik op deze plekken gekomen, is het allemaal echt of mijn droom?

Te groene bossen, enorme, heldere horizon

Ik wilde dat iemand het vertelde, ik keek hem alleen aan

Hij las alles in hun ogen, dus jouw tijd is gekomen

Je weet dat ik zo eenzaam was

Ik lach, het betekent dat ik me goed voel

Het lot is hier vergiftigd, iedereen draait op zaken

Tijd injecteert vergif in mij, langzame karavaan

Ik zal mijn pier bouwen en tot ziens

Laat alles maar rondkammen, er is altijd hoop

Laat me je proberen, vreugde, we zijn in de steden

Ziet slecht verdriet, alleen een bescheiden haard

Luister, hoort het zo te zijn, samen vliegen we de afgrond in

Ik teken licht, ik schrijf er een verhaal over

Ik heb ze aan niemand laten zien, dat wil zeggen, niet omdat ik dat niet wil, maar gewoon, nou ja,

jonge mensen hebben geen zin om te komen, zie je?