Колоколенка - Монгол Шуудан

На горе, на горочке стоит колоколенка,

А с нее по полюшку лупит пулемет,

И лежит на полюшке сапогами к солнышку

С растакой -то матерью наш геройский взвод.

Мы землицу лапаем скуренными пальцами,

Пули, как воробушки, плещутся в пыли...

Дмитрия Горохова да сержанта Мохова

Эти вот воробушки взяли да нашли.

Тут старшой Крупенников говорит мне тоненько,

Чтоб я принял смертушку за честной народ,

Чтоб на колоколенке захлебнулся кровушкой

Растакой-разэтакий этот сукин кот.

Я к своей винтовочке крепко штык прилаживал,

За сапог засовывал старенький наган.

"Славу" третьей степени да медаль отважную

С левой клал сторонушки глубоко в карман.

Мне сухарик подали,мне чинарик бросили

Мне старшой Крупенников фляжку опростал.

Я ее испробовал, вспомнил маму родную

Да по полю ровному быстро побежал.

А на колоколенке сукин кот занервничал,

Стал меня выцеливать, чтоб наверняка.

Да, видать, сориночка- малая песчиночка-

В глаз попала лютому - дёрнулась рука.

Я -т винтовку выронил да упал за камушек,

Чтоб подумал вражина, будто зацепил.

Да он, видать, был стрелянный - сразу не поверил мне

И по камню-камушку длинно засадил.

Да, видно, не судьба была пули мне испробовать...

Сам старшой Крупенников встал, как на парад.

Сразу с колоколенки, весело чирикая,

В грудь слетели пташечки, бросили назад.

Горочки-пригорочки, башни-колоколенки...

Что кому назначено?

Чей теперь черед?

Рана не зажитая, память неубитая -

Солнышко, да полюшко, да геройский взвод..

Op de berg, op de heuvel staat een klokkentoren,

En daaruit raakt een machinegeweer het veld,

En ligt op het veld met laarzen naar de zon

Met zo'n moeder, ons heldhaftige peloton.

We klauwen de aarde met gerookte vingers,

Kogels, zoals mussen, spatten in het stof...

Dmitry Gorokhov en sergeant Mokhov

Deze mussen namen en vonden.

Dan zegt de oudere Krupennikov dun tegen me:

Zodat ik de dood voor een eerlijk volk houd,

Om te stikken in de bel met bloed

Rastakoy-razetakiy deze kat van een teef.

Ik bevestigde de bajonet stevig aan mijn geweer,

In zijn koffer zat een oude revolver.

"Glorie" van de derde graad en een dappere medaille

Aan de linkerkant stopte hij de zijkanten diep in zijn zak.

Ze gaven me een cracker, ze gooiden me een chinarik

De oudere Krupennikov gaf me een fles.

Ik heb het geprobeerd, ik herinnerde me mijn moeder

Ja, hij rende snel over het vlakke veld.

En op de bel werd de kat van een teef nerveus,

Hij begon me te genezen, om zeker te zijn.

Ja, zie je, een stipje - een kleine zandkorrel -

In het oog raakte een felle - hand trilde.

Ik liet mijn geweer vallen en viel achter een kiezelsteen,

Om de vijand te denken, alsof hij verslaafd is.

Ja, zie je, hij werd neergeschoten - hij geloofde me niet meteen

En hij plantte lange tijd een steenkiezel.

Ja, blijkbaar was het niet het lot voor mij om kogels te proberen ...

De oudste Krupennikov zelf stond op als bij een parade.

Onmiddellijk van de bel, vrolijk tjilpen,

Kleine vogels vlogen in de borst, gooiden ze terug.

Kleine heuvels, klokkentorens...

Wat wordt aan wie toegewezen?

Wiens beurt is het nu?

De wond is niet genezen, de herinnering wordt niet gedood -

De zon, ja, het veld en het heroïsche peloton..