La Noche Del Día Que Llovió En Verano - Mon Laferte

Me lleve al teatro

Me compre una cena

Camine

Me compre un helado

Y creo que ahora me haré

El amor

La casa sin luz

El frío en los pies

Me pongo a pensar

Me acuesto al revés

En la cama se me pasa el tiempo

Solo recordando

Como alma en pena

Sigo esperando

Estoy tan falta de cariño

De años pasados

De niña queriendo

De grande odiando

Y prefiero hacerme la tonta

Para no verme tan sola

Solo ruido como un río

Discretamente me sonrío

Me pongo el traje largo

El brillo tapa todo

El miedo gorgoteando

La risa delirando

Y ya estoy como en el cero

De mi cuenta al revés

Aunque perdiera un dedo

Me entrego otra vez

Lo mal que me han parido

Intento ocultarlo

Que sanen las heridas

Yo vivo esperando

Y me pongo a hacer una lista

De tantos

Tantos fallecidos

En la patria que me adopta

Hay tantos desaparecidos

Y tengo tanta pena

Tanta rabia en la garganta

Esta humanidad distante

Egoísta y que mata

Para cantar desde adentro

No importa de quien sea de la voz

Hay tanto que decirte

Que no me alcanza una canción

Nos soy muy buena hablando

Tampoco escribiendo

Tan solo son palabras locas

De una loca

Una loca que se ha muerto

breng me naar het theater

koop een diner voor mij

wandeling

Ik heb een ijsje gekocht

En ik denk dat ik het nu ga doen

Dol zijn op

Het huis zonder licht

De kou in de voeten

ik begin te denken

ik lig ondersteboven

In bed verstrijkt mijn tijd

alleen herinneren

als een ziel in pijn

ik wacht nog steeds

Ik ben zo liefdeloos

van vervlogen jaren

Als een meisje willen

Opgegroeid met haten

En ik speel liever dom

Om me niet zo alleen te zien

Gewoon geluid als een rivier

Ik glimlach discreet

Ik trek het lange pak aan

De helderheid dekt alles

De angst gorgelt

De razende lach

En ik sta al op nul

Van mijn account omgekeerd

Zelfs als ik een vinger verloor

Ik geef mezelf weer

Hoe slecht hebben ze me gegeven

Ik probeer het te verbergen

laat de wonden helen

ik leef met wachten

En ik begin een lijst te maken

van veel

zoveel overledenen

In het land dat mij adopteert

Er ontbreken er zoveel

En het spijt me zo

Zoveel woede in de keel

Deze verre mensheid

egoïstisch en moorden

van binnenuit zingen

Het maakt niet uit wiens stem het is

er is zoveel te vertellen

Dat een liedje niet genoeg is voor mij

Ik ben niet zo goed in praten

ook niet schrijven

Het zijn maar gekke woorden

van een gek

Een gekke vrouw die is overleden