Los Amantes - Mocedades

Toma veinte años de un ingenuo caminar

Toma mi pasado que no existe en realidad

Toma mi persona y algo más

Y todo aquello que me hicieron ocultar

Para hacer el más grande poema al amor

Necesitas penas que sólo sé darte yo

No soy flor de un día, no soy flor

Yo soy arbusto, soy perenne, soy verdor

Los amantes

Son dos ríos en un cauce

Sólos nacen

Juntos mueren los amantes

Los amantes

Son dos versos, una frase

Luchan, yacen

Y en la tregua son amantes

El amor que siento ni se inventa ni se da

Ni siquiera es como un traje fácil de llevar

Hay que trabajarlo, hay que luchar

Sólo si es buena la simiente nacerá

Toma veinte flores blancas, no me quedan más

Y entre tus dos páginas más bellas ciérralas

Cuando pase el tiempo líbralas

Si aún les que aroma, podemos hablar

Het duurt twintig jaar van een naïeve wandeling

Neem mijn verleden dat niet echt bestaat

Neem mijn persoon en iets anders

En alles wat ze me lieten verbergen

Om het grootste gedicht te maken om van te houden

Je hebt verdriet nodig dat alleen ik je kan geven

Ik ben geen bloem van een dag, ik ben geen bloem

Ik ben een struik, ik ben een vaste plant, ik ben een groentje

Geliefden

Het zijn twee rivieren in een kanaal

ze zijn pas geboren

geliefden sterven samen

Geliefden

Het zijn twee verzen, één zin

Ze vechten, ze liegen

En in de wapenstilstand zijn ze geliefden

De liefde die ik voel is niet uitgevonden of gegeven

Het is niet eens een gemakkelijk te dragen pak

Je moet eraan werken, je moet vechten

Alleen als het goed is, wordt het zaad geboren

Neem twintig witte bloemen, ik heb er geen meer

En tussen je twee mooiste pagina's sluit ze

Als de tijd verstrijkt, bevrijd ze dan

Als je ze nog steeds ruikt, kunnen we praten