Ожидание лета - Мишины дельфины

Как странно — я умираю весной,

Под шорох растущей травы.

Мое время уносит к дали морской,

Видавшие грязь ручьи.

Ветер сдувает пыль с облаков,

Строит свои дома.

Я скоро, наверное, буду готов

Отправиться жить туда.

Как странно…

Как странно, я умираю весной.

Как странно, я умираю весной.

Как странно, я умираю весной.

Как странно — я умираю весной,

Не чувствуя боли ран.

И то, что здесь называлось мечтой

Я скоро увижу сам.

Жаркое солнце, ярким пятном,

Череда знакомых мне лиц.

Я улыбаюсь обветренным ртом,

Умирая под пение птиц.

Как странно…

Как странно, я умираю весной.

Как странно, я умираю весной.

Как странно, я умираю весной.

Hoe vreemd - ik sterf in de lente,

Onder het geritsel van groeiend gras.

Mijn tijd neemt weg naar de afstand van de zee,

Beken die modder hebben gezien.

De wind blaast stof uit de wolken

Hij bouwt zijn huizen.

Ik ben waarschijnlijk snel klaar

Ga daar wonen.

Hoe vreemd...

Wat vreemd, ik ga dood in de lente.

Wat vreemd, ik ga dood in de lente.

Wat vreemd, ik ga dood in de lente.

Hoe vreemd - ik sterf in de lente,

Zonder de pijn van wonden te voelen.

En wat hier een droom werd genoemd

Ik zal het binnenkort zelf zien.

Hete zon, lichtpuntje,

Een reeks bekende gezichten.

Ik lach met een verweerde mond,

Sterven op het geluid van vogels.

Hoe vreemd...

Wat vreemd, ik ga dood in de lente.

Wat vreemd, ik ga dood in de lente.

Wat vreemd, ik ga dood in de lente.