Gris sont mes pétales de proses - Mil

C'était une nuit, une nuit pleine de couleurs

Explosion d’joie, sourire aux éclats

Au milieu des gens nous sommes là

A nous regarder tristement, je me souviens t’aimer encore

Contrairement à toi

1er janvier, feux d’artifices, neige, peine, espoir

Je sais que tu sais qu’c’est fini, n’est-c'pas?

Les autres s’embrassent, les autres échangent de belles promesses

Nous autres à bout de souffle et nos cœurs qui s’embrasent

Ton frère qui me parle, qui m’dit qu’en 2008

Y aura du Mil sur les ondes FM, il me dit qu’il en est sûr

Vite rejoint par ta belle-sœur

J’oublie pas son sourire, non, j’oublie pas leur sourire

J’oublie pas cette tendresse, j’oublie pas leur regard

Non, j’oublie pas cette tristesse au fond du tien

Je vis avec depuis tout ce temps, je vis avec depuis ce bouquet final

Ça va faire bientôt deux ans, et j’ai toujours aussi mal

Gris sont mes pétales de prose

A la folie, passionnément, ou pas du tout

Gris sont mes pétales de prose

Chaque page que j’arrache s’envole vers un ciel voilé

Gris sont mes pétales de prose

A la folie, passionnément, ou pas du tout

Gris sont mes pétales de prose

Peut-être que derrière ce voile se cache un ciel étoilé

Il était une voix, une voix qui résonne en moi

Tourne la page, tourne la page, j’ai remonté l’ancre du port bluesky

Et je regarde au large, un vent glacial sur mes larmes séchées

Et Dieu sait qu’j’ai essayé de rayer ton visage de mes souvenirs

Mais rien n’y fait, on n’oublie pas 4 ans comme ça

4 ans d’vie commune, juste en claquant des doigts

Des fois j’me demande si tu es heureuse toi

Des fois j’me demande si y a toujours un peu de moi en toi

Des fois j’me demande comment font les autres pour y croire encore

Quand ils se retrouvent seuls sans celui ou celle qu’ils avaient choisi

Des fois j’m’en veux d'être autant nostalgique

Et si seulement on pouvait choisir de quoi on allait rêver

J’me rapprocherais de toi, ma main dans la tienne

Et nos lèvres s’entremêlent, mais tu n’es plus là

A la folie, passionnément, pas du tout

Chaque page que j’arrache s’envole vers un ciel voilé

Peut-être que derrière ce voile se cache un ciel étoilé

Peut-être que je ferme trop les yeux

Oui peut-être que je perds trop mon temps à nous imaginer tous les deux

Peut-être que je serais heureux sans jamais t’avoir connu

Et sans jamais t’avoir vue, peut-être serais-je loin d'écrire ces maux de tête

Un mec comme les autres ou un mec malhonnête, peut-être

Aurais-je dû passer plus de temps en studio

Peut-être serais-je devenu celui que j’aurais toujours voulu être

Peut-être que j’aurais passé plus de temps en famille

A trouver le réconfort dans les bras d’un fils ou d’une fille

J’aurais pu faire dans ma vie des tas d’autres choix

Mais peu importe, je t’ai eue toi, et gris sont mes pétales de prose

Het was een nacht, een nacht vol kleuren

Explosie van vreugde, barstende glimlach

Te midden van de mensen zijn we daar

Als ik ons ​​droevig aankijk, herinner ik me dat ik nog steeds van je hou

niet zoals jij

1 januari, vuurwerk, sneeuw, verdriet, hoop

Ik weet dat je weet dat het voorbij is, nietwaar?

De anderen kussen, de anderen wisselen mooie beloften uit

De rest van ons is buiten adem en ons hart brandt

Je broer die tegen me praat, die me dat in 2008 vertelt

Er zal Mil op de FM-ether zijn, hij zegt me dat hij het zeker weet

Snel vergezeld door je schoonzus

Ik vergeet zijn glimlach niet, nee, ik vergeet hun glimlach niet

Ik vergeet deze tederheid niet, ik vergeet hun blik niet

Nee, ik vergeet dat verdriet diep van binnen niet

Ik heb er al die tijd mee geleefd, ik heb ermee geleefd sinds die grote finale

Het is nu bijna twee jaar geleden en het doet nog steeds pijn

Grijs zijn mijn prozabloemblaadjes

Gek, hartstochtelijk of helemaal niet

Grijs zijn mijn prozabloemblaadjes

Elke pagina die ik rip, vliegt weg naar een wazige lucht

Grijs zijn mijn prozabloemblaadjes

Gek, hartstochtelijk of helemaal niet

Grijs zijn mijn prozabloemblaadjes

Misschien gaat achter deze sluier een sterrenhemel schuil

Hij was een stem, een stem die in mij resoneert

Sla de pagina om, sla de pagina om, ik haalde het blauwe lucht havenanker op

En ik kijk uit over zee, een ijzige wind op mijn opgedroogde tranen

En God weet dat ik probeerde je gezicht uit mijn geheugen te wissen

Maar niets helpt, zo vergeten we 4 jaar niet

4 jaar samen, gewoon door met je vingers te knippen

Soms vraag ik me af of je gelukkig bent

Soms vraag ik me af of er nog een beetje van mij in jou zit

Soms vraag ik me af hoe anderen erin slagen het nog steeds te geloven

Wanneer ze zich alleen bevinden zonder hun uitverkorene

Soms verwijt ik mezelf dat ik zo nostalgisch ben

En als we maar konden kiezen waar we over zouden dromen

Ik zal dichter bij je komen, mijn hand in de jouwe

En onze lippen verstrengelen zich, maar je bent weg

gek, hartstochtelijk, helemaal niet

Elke pagina die ik rip, vliegt weg naar een wazige lucht

Misschien gaat achter deze sluier een sterrenhemel schuil

Misschien sluit ik mijn ogen te veel

Ja, misschien verspil ik te veel tijd met ons tweeën in te beelden

Misschien zou ik blij zijn je nooit gekend te hebben

En zonder jou ooit te hebben gezien, zou ik misschien verre van deze hoofdpijn schrijven

Een man zoals de anderen of misschien een oneerlijke man

Had ik meer tijd in de studio moeten doorbrengen

Misschien was ik geworden wie ik altijd al wilde zijn

Misschien had ik meer tijd met mijn gezin doorgebracht

Troost vinden in de armen van een zoon of dochter

Ik had veel andere keuzes in mijn leven kunnen maken

Maar wat dan ook, ik heb je, en grijs zijn mijn prozabloemblaadjes