Я домой вернулся - Михаил Евдокимов

Я пришёл домой в разгар заката,

В петушиный ярый красный час,

Словно лавра древняя стала хата,

Без дверей и окон звонный Спас.

И спросила голосом орлицы —

Лики видишь ты иль просто лица,

Дерево иль чёрное дупло,

Холодно тебе или тепло.

Хата с дымарём и печкой тусклой

Показалась женщиной мне грустной.

Милою, забытою давно.

Приоткрыла ставеньку, окно,

И оттуда вдруг дымком пахнуло,

Милое, забытое минуло,

Над трубою горлицей дымок,

Ты вернулся, маленький сынок.

А закат горел в окне, икона,

Старый сад гудел в колокола,

И храпели яблони, как кони,

Закусив сухие удила.

Я стоял пред хатою забытый,

Где родился много лет тому,

День звенел, конь в сердце бил копытом,

Я домой вернулся ни к кому…

Ik kwam thuis op het hoogtepunt van zonsondergang,

In het vurige rode uur van de haan,

Als een oude laurier is de hut geworden,

Zonder deuren en ramen, de rinkelende kuuroorden.

En ze vroeg met de stem van een adelaar -

Zie je gezichten, of alleen maar gezichten,

Boom of zwarte holte,

Heb je het koud of warm.

Een hut met een roker en een schemerige kachel

Leek me een verdrietige vrouw.

Beste, lang vergeten.

Opende een rolluik, een raam,

En vanaf daar rook het ineens naar rook,

Zoet, vergeten verleden,

Rook boven de schoorsteen,

Je bent terug, kleine zoon.

En de zonsondergang brandde in het raam, een icoon,

De oude tuin zoemde met klokken,

En de appelbomen snurkten als paarden,

Droge stukjes bijten.

Ik stond voor de hut vergeten,

Waar hij vele jaren geleden werd geboren

De dag rinkelde, het paard sloeg met zijn hoef in het hart,

Ik keerde naar niemand terug...