Dame dame - Michel Polnareff

Au premier jour de ma vie

Il y avait une dame, dame, dame, dame, dame

Qui répondait de mon âme

Cette dame, dame, dame, dame, dame

Quand elle se penchait au dessus de moi, ses yeux

Etaient le premier miroir où je pouvais me voir

Elle m’appelait par des noms que

Jamais non jamais, non jamais je n’ai plus entendus depuis

Cette dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

D’une ardoise et d’une craie, elle fit

Une femme, dame, dame, femme, dame

Qui répondait à mon âme

Cette dame, dame, dame, femme, dame

Elle traça d’abord ce qu’elle appelait

Les lèvres, le cou puis les seins sur lesquels elle insista beaucoup

Elle ébaucha le reste enfin

Disant que tout le bonheur du monde était dans ce dessin

D’une dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Et devant ce croquis mon âme

Se pâme, pâme, pâme, pâme, pâme

Mais c’est le modèle que déjà Je réclame

Dame, dame, dame, dame

Il est plus facile en vérité

D’avoir un dessin qu’un modèle, le rêve que la réalité

Le reste me laissait supposer

Qu’il me faudrait bien des années

Pour trouver ce qu’on appelait

Une dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Quand son corps blême et maigre fut nu Devant mes yeux je lui dis de partir hors de ma vue

Car il n’avait d’une dame que l'âme

Cet homme femme, dame, dame, femme, dame

Mais pour qui donc me prenez-vous?

Non non, rien en vous ne rappelle le modèle que je cherche

Depuis le beau jour où ma mère m’a dit:

Tout le bonheur du monde est dans ce dessin

D’une dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

La peur et l’espoir à dix-huit ans se trouvent

Dans la rue des dames, dames, dames, dames

C’est le naufrage de mon pucelage

Dans la rue des dames, dames, dames, dames

Elle m’aborda le sourire en coin

Disant qu’elle était mon dessin et que j'étais tout son bien

A entendre ça l’argent ne coûte rien

Et le matin venu je peux dire que je m’en revins sans rien

Dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Je veux aimer qui peut m’aider

Je cherche une dame, dame, dame, dame, dame

Qui peut me dire où trouver, où trouver

Cette dame, dame, dame, dame, dame

Où trouver ces lèvres

Où trouver ces seins

Où trouver ce cou, ces chevilles fines

Qui donnent à la ronde des envies divines

Où est cette dame, dame dame, dame?

Où est cette dame, dame, dame, dame?

Au premier jour de ma vie

Il y avait une dame, dame, dame, dame, dame

Qui répondait de mon âme

Cette dame, dame, dame, dame, dame

Quand elle se penchait au dessus de moi, ses yeux

Etaient le premier miroir où je pouvais me voir

Elle m’appelait par des noms que

Jamais non jamais, non jamais je n’ai plus entendus depuis

Cette dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Op de eerste dag van mijn leven

Er was een dame, dame, dame, dame, dame

Wie antwoordde voor mijn ziel?

Die dame, dame, dame, dame, dame

Toen ze over me heen leunde, haar ogen

Waren de eerste spiegels waarin ik mezelf kon zien

Ze noemde me bij de namen

Nooit nee nooit, nee nooit heb ik sindsdien niet meer gehoord

Die dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Met een lei en een krijt maakte ze

Een vrouw, dame, dame, vrouw, dame

dat antwoordde mijn ziel

Die dame, dame, dame, vrouw, dame

Eerst traceerde ze wat ze noemde

De lippen, de nek en dan de borsten waar ze veel op aandrong

Ze schetste eindelijk de rest

Zei dat al het geluk van de wereld in deze tekening zat

Van een dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

En voor deze schets mijn ziel

Flauw, flauw, flauw, flauw, flauw

Maar het is het model dat ik al claim

Dame, dame, dame, dame

Het is eigenlijk makkelijker

Een tekening hebben dan een model, de droom dan de werkelijkheid

De rest liet me raden

Dat het me vele jaren zou kosten

Om te vinden hoe het heette

Een dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Toen haar bleke en dunne lichaam naakt was Voor mijn ogen zei ik haar uit mijn zicht te gaan

Omdat hij alleen de ziel van een vrouw had

Deze man vrouw, dame, dame, vrouw, dame

Maar voor wie houd je me aan?

Nee nee, niets aan jou doet me denken aan het model dat ik zoek

Sinds de mooie dag dat mijn moeder tegen me zei:

Al het geluk van de wereld zit in deze tekening

Van een dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Angst en hoop op achttien leugen

In de straat van dames, dames, dames, dames

Het is het schipbreuk van mijn maagdelijkheid

In de straat van dames, dames, dames, dames

Ze benaderde me met een scheve glimlach

Zei dat ze mijn tekening was en dat ik helemaal haar goed was

Om te horen dat geld niets kost

En toen de ochtend kwam, kan ik zeggen dat ik terugkwam met niets

Dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Ik wil liefhebben wie mij kan helpen

Ik ben op zoek naar een dame, dame, dame, dame, dame

Wie kan mij vertellen waar te vinden, waar te vinden?

Die dame, dame, dame, dame, dame

Waar vind je die lippen

Waar vind je deze borsten

Waar vind je die nek, die slanke enkels

Wie geven de ronde goddelijke verlangens?

Waar is die dame, dame dame, dame?

Waar is die dame, dame, dame, dame?

Op de eerste dag van mijn leven

Er was een dame, dame, dame, dame, dame

Wie antwoordde voor mijn ziel?

Die dame, dame, dame, dame, dame

Toen ze over me heen leunde, haar ogen

Waren de eerste spiegels waarin ik mezelf kon zien

Ze noemde me bij de namen

Nooit nee nooit, nee nooit heb ik sindsdien niet meer gehoord

Die dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame

Dame, dame, dame, dame, dame